Nachtelijk kerstsentiment

Tussen Jezus- kraakpand leuzen, sociale zekerheid of de complexiteit van een mensenmaatschappij en emotioneel gevoelige smaakpapillen (lees: ze proeven wat ze zelf niet eten, dezer dagen zeer aangenaam, maar ook frustrerend, laat het morgen smaken!) toch nog even tijd en zin om enkele woorden neer te schrijven op mijn blogje.

Ik begin er meer en meer gesteld op te geraken, zo heb ik tegenwoordig nog van die schrijfgevoelige afhankelijkheden. Gedachten aan bepaalde mensen en bepaalde gebeurtenissen die ik graag wil herinneren en als het even kan ook herbeleven, moet ik kost wat kost vereeuwigen met mijn schrijven.

Een woordje over de naderende kerst lijkt me toepasselijk op de nacht die kerstavond voorafgaat. De periode waar gezinnen, cadeaus en lekker eten zich verenigen, vaak meer dan eens, rond de tafel. Hoe verschillend en gelijkend elk feest op zich. Van overdreven jolijt tot oprecht geluk, van een oververzadigdheid tot de iets te beschonken suikeroom. De sfeer wordt losser of net meer gespannen?

Kerst, het heeft iets dubieus. Als kind zo magisch: niets vermoedend van de woordenwisseling en de geflambeerde specerijen, enkel genietend van de lichtjes en de overvloed.
Als volwassene, zo kritisch. Ik wil er niet te veel meer over nadenken, het brengt me tot de zinloosheid van het hele concept. Terwijl tradities juist zijn nut blijken te hebben.
Als vrijzinnige heb ik het al eens lastig met tradities, we hebben zelf nog geen echte cultus gekweekt. Toch heb ik al ervaren dat ze (al is het een afgebrokkelde christelijke) onontbeerlijk zijn om content, enigszins op de hoogte en cultureel gevormd in een maatschappij te leven. En dat wil ik toch nog steeds het liefst, een medeburger met een zelfde gemeenschappelijk verleden.

kerstkussen
J.

Wereldlijke poging

Tussen poëtische zinnen, sprekende beelden en strelende woorden van hij die ik graag zie, wijd ik er een tekst aan. Ieder sproetje, ieder haartje ieder putje in mijn huid, het diepste van mijn ziel- al klinkt het zo katholiek, en ik verzeker je, dat zijn we niet mijn liefste, we zijn wild, bevlogen, zoekend en hunkerend naar elkaar- bemint de man die als perfect mijn leven doordringt. Ook mijn woorden willen dit tonen, zij het in een staat van onvolmaaktheid.
Jij bent verrassend en teder, lieflijk zacht, zoet als chocola, die ik deel met jou tijdens het speelse spel van onze tongen, die vermengd wordt door ons getweeën, zoals vele dingen die we doen. De wij-stempel op het leven, ik hou er van.
Ik wijd een witje aan jou, maar besef dat het nooit zal volstaan om te kunnen zeggen wat ik wil. I’m trying to find the words to say all the things I ever felt about you. Woorden zijn inferieur aan jou.

Een dag met jou voelt alsof dát alleen het leven is. Alsof het altijd al zo is geweest, vertrouwd en verrassend tegelijk. Hoe komt het toch dat jij zo snel, zo intens, zo natuurlijk en zo perfect past in mijn kleine zijn? Hoe hebben de zijnen elkaar gevonden? Wie was het eerst?
Hm, mijn liefste als een vraag waarvan het antwoord geen belang heeft, maar het bestaan ervan onontbeerlijk.

J x.

Alles

Door de drukte heen.
Blij dat ademen vanzelf gaat.
Weekendje Gent. Op een woonboot, brainstormend over hoe we het socialistsiche landschap zullen betreden. Veel ideeën, nu nog de uitwerking.
Feestje, nachtelijke teksten en ijskoude tenen.
Regenachtige 'wijze' foto's trekken en treinen op zijn zondags: koffie in treinbuffet en haasten naar trein om dan uiteindelijk toch vijf minuten te vroeg op hat spoor aan te komen (en daarvoor de helft van tas koffie laten staan)

Maandag als contrast: aan de hand van een veel te kleine agenda en gsmkaart die er dezer dagen door gaat als was het een noussinetje... even bloggen, niet poëtisch vandaag, volgende week wel, beloofd. Deze week leef ik in het kader van decreten en mensenrechten en ook een beetje liefde alsjeblieft.

July
(adem)