Het heeft even op zich laten wachten én dat tijdens de vakantie. Na een dagje zieken, men zegt dat ik te veel doe tijdens de vakantie, terug tijd voor een schrijfseltje. Excuses bij voorbaat voor mogelijke vluchtige zinnen, in de vakantie durf ik het leven al eens vluchtig te nemen, liefst overgoten met speculaasijs.
Maar in Berlijn nam ik haar op een zalig tempo. Elke middag in het reuzepark met mijn sproetjes onder de zon, op die ene keer na (toen kwam de schaduw steeds een beetje sneller terug, tevergeefs wou ik me nog verplaatsen…)
Het was een geweldige trip, onmiddellijk was daar dat échte vakantiegevoel, en dat had ik nodig, na zo’n periode van examens en een komende korte periode van bang afwachten. Dankzij Berlijn (en ook de conversatiecursus Frans) werd dat laatste gereduceerd tot een uur en half onzekerheid op de fiets in de regen.
Vijf dagen Arne en July, de Ampelmannen van dienst, is als vijf dagen schateren, stoten uithalen en genieten van de prachtige zichten en groene tapijten onder ons. Geen enkele keer dacht ik, het heeft nu wel lang genoeg geduurd, ik beken: dat durf ik al eens denken op vakantie.
Dag één, als versufte studenten aanspoelend in een bewolkte onbekende en énkel Duitssprekende stad. In de namiddag als twee slaapkoppen in het Volkspark met zijn duizenden verrassingen. The Darjeeling Limited (nu geprogrammeerd in Arenberg, Brussel, van een cultfilm gesproken) was onze Duitse verrassing, een openluchtfilm die zelfs de regen deed lachen en de bomen prachtig groen deed spotten.
Dag twee of de frisse start met een ‘fat tire bike tour’. Leuke gidsen trotseerden met ons, een groep die bestond uit jonge soccerspeelster, Arne en ik de regen. We kregen een totaalbeeld gepresenteerd, al rijdend door een bruisende stad. Net de dag van de gay pride met Berlijn als Mekka in Europa, al was dat peanuts tegenover de dag die volgen zou…
Dag drie of de onverwachte EK finale, beide overtuigd dat het pas gespeeld werd als we al terug thuis waren, van voetbalkenners gesproken. Berlijn was dit beruchte weekend een mensenmassa van jewelste overgoten met Weissbier und Bradwurst en de zon als katalysator. De plaatselijke popster, vlaggen alom vertegenwoordigd en de Duister is content. Arne en ik zijn toch iets stillere oorden gaan opzoeken om voor Spanje te supporteren. (al was het maar omdat om zes uur het hele terrein al volzet was)
Dag vier werd onze jazzy day. Een lazy day, in zover je tien kilometer wandelen lazy vindt. In een gezellig cafeetje, achter de hoek van onze herberg (op aanrader van de geweldige hostelreceptionists) Flat B genaamd, speelde net die avond er een meer dan twee uur durende groep. Foto’s te over terwijl Arne terugdacht aan zijn drumcarrière met zijn Weissbier, dat er behoorlijk groen uitzag, in de hand en ik foto’s trok van de vrouwelijke contrabassist, als souvenir voor Tina.
Dag vijf was veruit de spannendste. Wat begon als een doordeweekse laatste dag, werd een adrenalinebooster van jewelste. Te denken dat er meer dan een vlieghaven in Berlijn is. Te weten dat wij nog op de authentieke Tempelhof, door elke Berliner als buiten gebruik wordt gedacht, opstegen. Net toen ik dacht dat ik, op de sleutel (kaartje) van onze herberg na, niets ben verloren en goed heb gegidst deze vakantie, rijdt de bus TXL Flüghafen de verkeerde Flüghafen binnen. Van Tegel in speed met een veel te grote maar lekker frisse taxiwagen naar Tempelhof.
In Tempelhof natuurlijk nog tijd te over. Je ziet al vanop de parking de boardingruimte van deze Luftbrücke. Arne vertelde nog met veel passie het historisch plaatje van de zaak voor we het minivliegtuigje instapten.
Berlijn met haar musea, massale monumenten voor de geschiedenis te verzilveren, Kartoffeln, Weissbier en Pretzel, je bent een tripje waardig!
July x.
