NQZC- de astronaut, de liefde en het offer

Hoe fel begeert gij mij? Offert gij uzelf op of wilt gij niet verdrinken in mij? Ik vraag u, hier en nu, hoe graag ziet gij mij echt? Ben ik meer dan de vrouw waar gij uw zaad loost, die luistert naar uw megalomane zelfbewondering? Zegt mij de waarheid, na zoveel jaar heb ik er recht op.
Het zou een fragment kunnen zijn uit NQZC, de poëtische ondervraging van de opofferingszin van de liefde. Het zou, want deze zinnen behoren nog steeds mijn hand toe.

Een beeldschone frêle vrouw, maagdelijk wit met warme stem, en de man die zijn achternagelopen leven vol ‘eigenvervullingsdriften’ probeert terug te draaien. Een licht- en kleurenspel, oogverblindend, bijgestaan door muziek die me af en toe de adem ontnam.
Esthetiek bezorgt me geluk, tranen en verlangens.

NQZC, ik luisterde, keek toe en genoot van jou.

July x.

Moody voyage

De laatste weken zijn te overweldigend (geleefd) om onder woorden te brengen. Of ik te lui ben om deze deftig uit de doeken te doen? Het blijft leuker om een deel van je leven niet te vertalen en in jezelf te bewaren. De onuitgeschreven ervaringen herleven vaak, iets gekrulder en gekleurder als ze waren, een waar genoegen om terug te blikken.

Enkele hoogtepunten uit het bestaan van een kleine dame:

Tussen les, chaos en animo: verjaren, schrijven, en leuke dagdromen onder warme douches en koppen sinaasmangothee.

Een der schrijfsels: (in het kader van creatief schrijven, bedoeld om gratis op de boekenbeurs binnen te geraken- maar helaas ben ik er niet geraakt)

Ode aan mijn onbekende teerbeminde jonkheer


Misschien zijt gij niet zo vreemd als ik denk dat gij zijt. Misschien kan ik jouw aanwezigheid nog niet herkennen, verstopt gij u tot het juiste moment zich zal voordoen. Want het zal zich voordoen. Ik weet dat gij mijn hart sneller zult doen slaan, dat wij samen zullen zijn, ooit.


Oh, mijn lieveling, hoe geweldig dat gij toekomstmuziek en heden zijt tegelijk. Mijn lippen blijven nu al reeds trouw. En dat dit veel geneugten doet verdwijnen, deert mij niet.


Ik droom al vaak over u, maar steeds blijft gij onherkenbaar. Wij zijn al samen in zee gegaan , wiegelend tussen moeders witte rokken. Wij zijn al één geworden, verbonden. Wij zijn het al allemaal, in mijn gedachte.


Nu dat gij weet dat ik u liefkoos, gelijk alleen een vrouw dat kan. Nu dat gij weet dat ik trouw ben aan uw liefde. Kunt gij uw masker al niet één keer afzetten? Kunt gij meer dan uw schaduw tonen? Ik krijg het warm door aan u te denken, maar ik heb het koud voor het slapengaan.


Mijn prins, ik wacht en verlang naar u.
Vreemd dat zo dichtbij ook zo ver af is.

Uw trouweling,

July

En de verkiezingen…
Vrijdagavond: na een ludieke bijeenkomst (‘vertrouwen vertrouwen, das goed voor bij monopoliespelletjes’ quote) treinreizen en poging tot krantlezen, maar eigenlijk op van de zenuwen voor de bestuursverkiezingen van animo Nationaal. Brussel (al te grondig by feet,gepakt en overgezakt: het city trip gevoel) verkennen en leuke manieren uitproberen om de tijd te verdoen. Slapen in een veel te koude slaapzak en wakker worden vóór de wekker die zelf al monsterlijk vroeg staat geprogrammeerd, afloopt.
Zenuwachtig worden… de tijd tikt, maar niet erg snel. Tussen de workshops door polsen bij Liesbeth Van Impe over hoe ik zo’n fantastische job kan krijgen (regel één: niet te fel aan politiek doen…) Ook present: Caroline Gennez en Van Broeckhove.
Twee minuten onder het vuur bij twee hoogst ongewenste vragen: ‘vrouwelijk en zich daar volledig van bewust’, verklaar u nader. Eventjes dacht ik bij mezelf: ik verbied mijn feministische hand zulke dingen neer te schrijven. Voorts: ‘de houding van sp.a t.a.v. de splitsing BHV’. Hopelijk heeft deze vragensteller de nuance sp.a – animo ontdekt, want die was er wel (zij het bescheiden)
Stemtijd.
Theetjes en koffie drinken (en naar toilet gaan) dessertenbuffetten, opruimen en hup naar MONK. Deze plek wordt volgend jaar een tweede thuishaven. Ongewoon bier, spiegels, kranten en leuk volk in hartje Brussel: July is content.
Het verdict: ik ben er bij!! De uitslag is, het moet gezegd worden, erg bevredigend naar mijn aanvoelen. Het feest mocht dan ook beginnen. (na enkele sms’en, telefoontjes, zoenen en bedankingen)
Huiswaarts om 5h37 (na een taxi-avontuur en duistere ‘discotheek ‘ aan Brussel Centraal.

La vie, c’est formidable.

July x.

King lear: shakespeariaanse nostalgie

Zaterdagavond: Brussel by night of hoge fluorescerende buildings naast integere steegjes in het hart van België. De Siamese tweeling die de communautaire voelsprieten de laatste 146 dagen weet aan te wakkeren. Ik zocht er althans andere gewaarwording op. Indonesische pikante geneugten gevolgd door theater dat zijn naam waardig is. Het verhaal van King Lear, of hoe macht de liefde overtreft. Ik had schrik dat ik te veel zou vergelijken met de King Lear van Warre Borgmans enkele jaren terug in Antwerpen, maar toen ik het paarse doek en de roodgemutste nar zag, was elke associatie met toen verdwenen.
Lear of de goedgelovige vader die zijn rijk onder de levenden wil verdelen onder zijn drie, de een al wat liever dan de ander, beminde dochters, Goneril Regan en Cordelia. Hij laat zich blinddoeken door de macht en hebzuchtigheid van de taal. Door goedgelovigheid wordt hem de liefde en het rijk ontnomen. Verraad. Vechtend tegen een onstilbare honger naar macht van zijn eigen vlees en bloed, sterft hij met de enige liefde tussen zijn diepgekloofde handen.
Alize van Zandwijk slaagde erin een cast neer te zetten die me van bij den beginne meezoog naar het feodale Engeland. Claus zorgde voor de vertaling van de menselijke machtsgeilheid die enkel Shakespeare in een geloofwaardig verhaal kan gieten.
Ook al was voor mij de cast, op Bart Slegers na, onbekend, heeft ze me zeker kunnen beklijven. Goneril, de oudste mooie machtsgeile meedogenloze dochter heeft me het meest doen verlangen naar het doek. Dank daarvoor. Theater in drukke tijden houdt zichzelf levend in mijn bestaan.

“Hou me niet voor de gek. Alsjeblieft. Ik ben een zeer oude, kindse, dwaze man, van meer dan tachtig jaar, geen uur meer of minder en om het vlakaf te zeggen, ik ben bang dat ik niet goed bij mijn hoofd ben. Ik geloof dat ik u ken, maar ik ben het niet zeker, want eerst en vooral ken ik deze plek niet, en hoe ik ook pieker, ik kan me deze kleren niet herinneren. En ik weet ook niet waar ik deze nacht geslapen heb. Lach mij niet uit, maar zowaar ik een man ben, denk ik dat deze dame hier mijn kind is, Cordelia.”
July.