Blog
Ik denk veel aan jou, mijn cyberplekje, maar kom er te weinig toe om naast het denken ook over te gaan tot de daad van de werkelijke omzetting. Hersenspinsels, ingegeven door momenten waarin ik mezelf en mijn gedachten, die in een woordenstroom doorheen mijn hoofd zinderen, volledig laat gaan bleven de laatste maanden een persoonlijk privilege.
Hoe zouden de ‘echte’ schrijvers te werk gaan? Ik stel me alvast voor: Na het drinken van een glas rode wijn, een sigaret in de ene hand en een vers geslepen potlood in de andere, overmeesterd door ingevingen, als gevallen engelen hun wonderbaarlijkheden neerschrijvend. In mijn idyllische gedachten dit alles zonder digitale hulpmiddelen, pur sang, in een donkere kamer op een nachtelijk uur.
Ik schrijf je in ieder geval iets minder feeëriek maar daarom niet minder doorleeft. Vanuit mijn bed, met uitzicht op een grijze rustige dag, een vogel vloog net over het dak van mijn overbuur te schrijven. Terwijl ik dit neerpen, probeer ik me de leuke avondjes en bijhorende ontmoetingen terug voor de geest te halen. Dat lukt eigenlijk verbazingwekkend goed. Vreemd genoeg onthoud een mens, althans ik, vooral de ‘georganiseerde’ avond langer dan de gewone, behalve wanneer deze gewone een buitengewoon karakter kreeg.
Naast de alle filmrecords brekende Vlaamse film te hebben gezien, Loft hoeft er niet meer bijgezegd te worden, zijn ook Vicky Cristina Barcelona, Caos Calmo en Elève Libre het grote scherm gepasseerd tijdens mijn blogafwezige periode. Loft met drie vrouwen leverde zoveel stof tot napraten op, dat de autoparking het reeds voor bekeken hield en onze sofa zich bijgevolg extra dienstig kon opstellen voor de niet Brusselse bevolking. Vicky Cristina Barcelona was leuk, frivool, maar is geen ‘blijven hanger’. Caos Calmo en Elève Libre hadden voor mij althans, een grotere ‘trempabele’ factor. (bij tremper houd ik me steeds een van koffie doordrongen speculaasje voor, stukje zaligheid in de ochtend)
Op toneelgebied was het naast veel KVS (iets te veel, ik mis de Antwerpse verscheidenheid aan cultuurhuizen, of anders: Brussel heeft mijn culturele hard nog niet veroverd) een beetje Monty (Markies de Sade), wat kaaistudio’s met Stan- Blijf Weg en het programma Waste, de smaak van het macrobiotisch eten maar niet zozeer van de onsamenhangende theorieën, sorry Anna- Theresa De Keersmaeker, Theâtre Royal met La reveu en finally dé AB, volgens Deus zoveel beter als Willebroekse sinistere gemedicaliseerde oorden, waar ik (twee keer prijs) voor het eerst een Saint Amour meemaakte. Olympique Dramatique met Kunstminnende Heeren, van een staaltje apartheid gesproken. Ook nog Tour & Taxis voor de zo betaalbare kunst. Affordeable Air Fair kreeg dan ook opeens een hoog commercieel gehalte, het goed doel moest opeens alle afstand wegnemen en daar horen lotjes kopen voor het goede doel en Zwitserse kaasstandjes zeker bij, zo zegt een ‘akunstkenster’ althans. In de KVS dan, eindelijk, een staaltje dans van Van de Keybus (Spiegel), een avondje Brussels onderwijsbuikgevoel waar iedere ouder, grootouder opgelucht buiten kwam, en ontroerend oprecht geloven in de maakbaarheid van het onderwijs en de mens, en dat vond ik pakkend (Staten- Generaal) Mental Finland beviel me net iets minder. Het ligt waarschijnlijk aan mijn gebrek aan Finse cultuurbelevenis, maar het twee uur en veertig minuten durende stuk heeft me helaas enkel geïrriteerd met haar onvernieuwende beelden. Rauw, niet origineel, zonder spanningsopbouwende elementen, niet hoogstaand op geen enkel vlak. Jammer, ik had er veel van verwacht, ook van de recensie in DM, die me tijdelijk het makkelijke ‘ik herken mezelf in de cultuurbode’ heeft ontnomen.
Dit lijstje stelt me op de een of andere manier gerust. Stom he, ‘een overzicht van het leven van mezelf’, ik die eigenlijk een hekel heb aan mensen die zo graag over hun eigen leven pronken en vertellen, doe net hetzelfde. De gedachten zijn vrij, en niemand is verplicht deze tekst(en) te lezen, iedereen is verplicht er het zijne in te zien en ik voel me opgelucht dat ik mijn uitjes heb genoteerd. Voor mij betekent elk event een avond vol herinneringen: “ dit of dat is gebeurd, gezien en al dan niet goed bevonden. Die avond had ik dat kleedje aan, heb ik mijn tong verbrand omdat we anders te laat zouden zijn, nu we beslist hadden om de fietsen niet te nemen maar liever een halfuur te wachten. De ochtend van dat stuk hebben we nog eerst een wandeling gemaakt, ik beëindigde ze met verkleumde tenen gevolgd door een kom hete soep en al fantaserend over ons uitje samen… “ ik heb nu even nood aan dit neer te schrijven. Compressie van de hersenen zou Kevin de alleswetende fysicus en appartementsgenoot me zeggen. Naast het studeren, het politieke, het beetje sport, de vriendenuitjes en vele lang uitslaapmomenten de laatste tijd kan ik toch terugblikken op een lijstje genot en plezier buiten zonet vermelde levensinvullingen (of gewoon omdat theaterstoelen me meer als salon aanvoelen dan onze canapé), al scheidt het ene zich niet zo gemakkelijk van het andere, en al goed. Het zou een saaie esoterische bedoeling worden. (en ik denk dat als lezer het leuker is elkaar in een zelfde stuk te vinden of niet, dan in een opmerkingen van mijn professor alsook decaan- die me als mens persoonlijk erg ligt- tijdens de les sociale zekerheid. Al is het ook maar om voor een soort zelfreflecterend dagboek te hebben, de ene keer met een meerwaarde voor de lezer, de ander als remedie voor mezelf)
Toch, schrijven, ongeremd mijn gedachten puur op het beleven voelen en verhalen verzinnen, wil ik meer doen. Ik ben ervan overtuigd dat als ik de rust in het Brusselse ritme vind, dat is moeilijk want op de een of andere manier vraagt deze stad en haar mensen veel tijd en energie van me, ik er terug toe kom. Ze geeft veel terug, maar hoop dat ze dat ook een keer het schrijvende ikje kon aanwakkeren. Ik neem me voor om tijdens zonnige weekenddagen me meer in Brusselse kroegen, bankjes en parkjes te zetten, en begin gewoon het leven hier neer te schrijven, ik ben er best blij mee. Toch heimwee naar het vertrouwde, het soms ‘makkelijk dat het al voor jou geregeld is’- leventje wel. Balanceren is niet gemakkelijk, maar het komt wel. Ik streef hardnekkig, maar niet te veel want dan ben ik al uit evenwicht, naar een gemoedsrust tussen roots en vertrouwde waarden en het nieuwe, de ontdekking, met mezelf als trouweling aan mezelf.
July, die veel te veel wil zeggen in veel te weinig witregels.
