Liefste woordenlustende blog,
In elk mensenleven zijn er periodes van stilte nodig. Bezinning en andere mooie termen, heet dat dan. Niks is minder waar als het over mijn huidig levensritme gaat. Na Berlijn, een culturele ontspannende vakantie met kriebels in de onderbuik over wat er allemaal nog ging komen, begon ‘hét’ pas: de proclamatie gepasseerd, de vakantie induikend:
Stibbe- stagiair
bromptonamateur werd appelgroene brompton voor gevorderden
Brusselse parken en gesloten zwembadentoeren
theater aan zee: de appel met de buikvlinder vol liefde
animotto aan zee gevolgd door dé queeste voor frietjes aan de kust (!)
Rode Kruiskamp overgoten met framboosjes op de haast heilige vijftiende van elke maand
hét theaterfestival met enkel de eindmeet van Romeinse Tragedies – wel een bon van De Singel in ruil, Altijd Prijs dus
verhuizen tegen de sterren op
onderhandelen over huishoudproducten en kersvers Ikea- familielid
een blitse VUB inschrijving, net zoals mijn visum en de spuiten voor de kers van de taart: India!
Ik begon deze reis met een mooi boekje van Anton gekregen, waarin ik vol enthousiasme hét reisverslag ging noteren. Na dertien dagen verdween het boekje ergens in mijn Häglofs zak, om vandaag terug open geslagen te worden. Naast de meer dan vijfhonderd foto’s (dank je Quentin) de antibioticakuur voor een leuke beet op mijn buik, heb ik hier in België enkel nog maar verteld over het land der heilige koeien. Een poging om hier toch kort, in zoverre 22 dagen reizen met zessen in toch wel India, een algemeen sfeerbeeld neer te schrijven, iets duurzamer en stemsparend. Ik ben er al wel even uit, maar misschien is die ‘afstand’ wel geplaatst. Wie weet zou ik mezelf niet meer herkennen in dit tekstje, moest ik hem onmiddellijk bij terugkomst hebben geschreven.
Een olijke bende van zes trekkend door India: vier afgestudeerden en twee rechtenstudentjes met hun Westerse gedachten maar openheid strandden in Delhi.
Een gammele bus bracht ons naar een ogenschijnlijk gesloten Sunny guesthouse, mijn Maclight op een krottenwijk gericht, ook loslopende varkens en apen passeerden de spots. Laura was onze heldin in de warme nacht!
Drie dagen Delhi:
Aanpassen aan het onbestaande verkeersbeleid: de toeters zonder ‘uit functie’, de riksha’s met hun Indische en tourist prices. De treinen zijn een ware luxe, het boeken van een ticket een klucht, al gaat het als vrouw opmerkelijk sneller.
Wennen aan onze fotogenialiteit, tot het stalkerige af, aan de temperatuur, de constante dorst naar waterflessen en de vaak beklemmende aanhang bedelende straatkinderen en vrouwen.
De dood van onze verfijnde smaakpapillen, ter compensatie aten we met vier in plaats van drie zintuigen (en de ontdekking van de dosa, de Indische zoute pannenkoek)
De gastvrijheid van de liberale hindoes, Sikhs met hun indrukwekkende tempels, prachtige vijvers en geweldige airconditioning (waar ze Westerlingen mee konden verleiden)
Barbierenbezoekjes, Red fortentochten, Lotus tempel, minarettenbeeldjes om even verstomd te blijven staan en vervolgens massaal foto’s van te trekken. Wat geloof heeft voortgebracht aan culturele schoonheid, is niet in woorden te omschrijven. Een wrange nasmaak bij de straatbeelden in de typische wijken en dorpen (waar we eigenlijk niet echt mee in contact gekomen), waar ondervoeding, een totaal gebrek aan hygiëne en vrouwenverdrukking gesteund door ‘dezelfde traditie’ la vie quotidienne vormt.
Varanasi: de dodenstad die iedereen aanraadt en nu ook wij
Het meest ‘echte’ en tegelijk absurde voor een Westerse atheïst, is toch wel Varanasi, de heilige dodenstad. De Gagnes wat voor mij drijvend kerkhof was, is voor hen de heiligste plek op aarde. De ontmoeting tussen de goden en de doden.
Een op traditie gebouwde stad, waar ouderzorg centraal staat, een opmerkelijk aantal weduwen het straatbeeld kleuren, de geur van zure melk doordesemt het labyrint van kleine steegjes.
We bezochten er een schooltje, waar Quentin eindelijk zijn honderden Deloitte bikken kon afgeven. Verdwaasd keek ik toe hoe leren gelijk staat aan uit het hoofd opzeggen van rituele teksten. Thans de universiteit in Agra toonde me wel een goed ontwikkeld educatieniveau, jammer genoeg enkel voor een peulschil van de bevolking waarschijnlijk… De overheden zijn zich er wel van bewust, zo wist de District Collector in Shandigar ons zonder blozen weten dat er in Agra een genderprobleem heerst, kinderarbeid als gewoon wordt bekeken en de gemiddelde leeftijd tussen de elf en veertien jaar ligt. In Jaisalmer wist een vrouwenrechtenactiviste ons verder te vertellen dat zelfs de klederdracht je huwelijkse staat verraadt, een weduwe nooit mag hertrouwen en drie jaar binnenshuis moet rouwen indien haar man sterft. Ongehuwde opgeleide vrouwen worden verstoten, het levende voorbeeld was deze vrouw, die dagelijks koeienstront in haar brievenbus terugvond en geconfronteerd werd met vandalisme in haar stoffenwinkel.
Olifanten en kamelen, zwembaden en Bollywood, eens ‘duur’ gaan eten in een plaatselijke hotelschool, de zoektocht naar 's werelds langste snor, Octopussy zien op een roof top restaurant: de lichtere kant van India. Mount Abou en haar black beers was al bij al ook luchtig, een mengeling tussen Benidorm en the Western, komisch achteraf gezien. Een wandeling à l’improviste met twee liter water, ‘slefferkes’ maar veel zin. Nog nooit smaakte Abu Cola zo geweldig als die namiddag.
Duizenden flitsen duiken terug op. Toch wil ik niet alles neerschrijven, ik wil het gevoel behouden straffe (nieuwe) verhalen te kunnen vertellen bij een idyllisch kampvuurtje. Of gewoon om een beetje mystiek en exclusiviteit te bewaren over deze vakantie.
22 dagen trekken door Noord- India, zes persoonlijkheden en geen spanningen, ieder toch met een eigen sterke mening en verwachtingspatroon, subliem en uitzonderlijk!
July x.
