Nachtelijk kerstsentiment

Tussen Jezus- kraakpand leuzen, sociale zekerheid of de complexiteit van een mensenmaatschappij en emotioneel gevoelige smaakpapillen (lees: ze proeven wat ze zelf niet eten, dezer dagen zeer aangenaam, maar ook frustrerend, laat het morgen smaken!) toch nog even tijd en zin om enkele woorden neer te schrijven op mijn blogje.

Ik begin er meer en meer gesteld op te geraken, zo heb ik tegenwoordig nog van die schrijfgevoelige afhankelijkheden. Gedachten aan bepaalde mensen en bepaalde gebeurtenissen die ik graag wil herinneren en als het even kan ook herbeleven, moet ik kost wat kost vereeuwigen met mijn schrijven.

Een woordje over de naderende kerst lijkt me toepasselijk op de nacht die kerstavond voorafgaat. De periode waar gezinnen, cadeaus en lekker eten zich verenigen, vaak meer dan eens, rond de tafel. Hoe verschillend en gelijkend elk feest op zich. Van overdreven jolijt tot oprecht geluk, van een oververzadigdheid tot de iets te beschonken suikeroom. De sfeer wordt losser of net meer gespannen?

Kerst, het heeft iets dubieus. Als kind zo magisch: niets vermoedend van de woordenwisseling en de geflambeerde specerijen, enkel genietend van de lichtjes en de overvloed.
Als volwassene, zo kritisch. Ik wil er niet te veel meer over nadenken, het brengt me tot de zinloosheid van het hele concept. Terwijl tradities juist zijn nut blijken te hebben.
Als vrijzinnige heb ik het al eens lastig met tradities, we hebben zelf nog geen echte cultus gekweekt. Toch heb ik al ervaren dat ze (al is het een afgebrokkelde christelijke) onontbeerlijk zijn om content, enigszins op de hoogte en cultureel gevormd in een maatschappij te leven. En dat wil ik toch nog steeds het liefst, een medeburger met een zelfde gemeenschappelijk verleden.

kerstkussen
J.

Wereldlijke poging

Tussen poëtische zinnen, sprekende beelden en strelende woorden van hij die ik graag zie, wijd ik er een tekst aan. Ieder sproetje, ieder haartje ieder putje in mijn huid, het diepste van mijn ziel- al klinkt het zo katholiek, en ik verzeker je, dat zijn we niet mijn liefste, we zijn wild, bevlogen, zoekend en hunkerend naar elkaar- bemint de man die als perfect mijn leven doordringt. Ook mijn woorden willen dit tonen, zij het in een staat van onvolmaaktheid.
Jij bent verrassend en teder, lieflijk zacht, zoet als chocola, die ik deel met jou tijdens het speelse spel van onze tongen, die vermengd wordt door ons getweeën, zoals vele dingen die we doen. De wij-stempel op het leven, ik hou er van.
Ik wijd een witje aan jou, maar besef dat het nooit zal volstaan om te kunnen zeggen wat ik wil. I’m trying to find the words to say all the things I ever felt about you. Woorden zijn inferieur aan jou.

Een dag met jou voelt alsof dát alleen het leven is. Alsof het altijd al zo is geweest, vertrouwd en verrassend tegelijk. Hoe komt het toch dat jij zo snel, zo intens, zo natuurlijk en zo perfect past in mijn kleine zijn? Hoe hebben de zijnen elkaar gevonden? Wie was het eerst?
Hm, mijn liefste als een vraag waarvan het antwoord geen belang heeft, maar het bestaan ervan onontbeerlijk.

J x.

Alles

Door de drukte heen.
Blij dat ademen vanzelf gaat.
Weekendje Gent. Op een woonboot, brainstormend over hoe we het socialistsiche landschap zullen betreden. Veel ideeën, nu nog de uitwerking.
Feestje, nachtelijke teksten en ijskoude tenen.
Regenachtige 'wijze' foto's trekken en treinen op zijn zondags: koffie in treinbuffet en haasten naar trein om dan uiteindelijk toch vijf minuten te vroeg op hat spoor aan te komen (en daarvoor de helft van tas koffie laten staan)

Maandag als contrast: aan de hand van een veel te kleine agenda en gsmkaart die er dezer dagen door gaat als was het een noussinetje... even bloggen, niet poëtisch vandaag, volgende week wel, beloofd. Deze week leef ik in het kader van decreten en mensenrechten en ook een beetje liefde alsjeblieft.

July
(adem)

NQZC- de astronaut, de liefde en het offer

Hoe fel begeert gij mij? Offert gij uzelf op of wilt gij niet verdrinken in mij? Ik vraag u, hier en nu, hoe graag ziet gij mij echt? Ben ik meer dan de vrouw waar gij uw zaad loost, die luistert naar uw megalomane zelfbewondering? Zegt mij de waarheid, na zoveel jaar heb ik er recht op.
Het zou een fragment kunnen zijn uit NQZC, de poëtische ondervraging van de opofferingszin van de liefde. Het zou, want deze zinnen behoren nog steeds mijn hand toe.

Een beeldschone frêle vrouw, maagdelijk wit met warme stem, en de man die zijn achternagelopen leven vol ‘eigenvervullingsdriften’ probeert terug te draaien. Een licht- en kleurenspel, oogverblindend, bijgestaan door muziek die me af en toe de adem ontnam.
Esthetiek bezorgt me geluk, tranen en verlangens.

NQZC, ik luisterde, keek toe en genoot van jou.

July x.

Moody voyage

De laatste weken zijn te overweldigend (geleefd) om onder woorden te brengen. Of ik te lui ben om deze deftig uit de doeken te doen? Het blijft leuker om een deel van je leven niet te vertalen en in jezelf te bewaren. De onuitgeschreven ervaringen herleven vaak, iets gekrulder en gekleurder als ze waren, een waar genoegen om terug te blikken.

Enkele hoogtepunten uit het bestaan van een kleine dame:

Tussen les, chaos en animo: verjaren, schrijven, en leuke dagdromen onder warme douches en koppen sinaasmangothee.

Een der schrijfsels: (in het kader van creatief schrijven, bedoeld om gratis op de boekenbeurs binnen te geraken- maar helaas ben ik er niet geraakt)

Ode aan mijn onbekende teerbeminde jonkheer


Misschien zijt gij niet zo vreemd als ik denk dat gij zijt. Misschien kan ik jouw aanwezigheid nog niet herkennen, verstopt gij u tot het juiste moment zich zal voordoen. Want het zal zich voordoen. Ik weet dat gij mijn hart sneller zult doen slaan, dat wij samen zullen zijn, ooit.


Oh, mijn lieveling, hoe geweldig dat gij toekomstmuziek en heden zijt tegelijk. Mijn lippen blijven nu al reeds trouw. En dat dit veel geneugten doet verdwijnen, deert mij niet.


Ik droom al vaak over u, maar steeds blijft gij onherkenbaar. Wij zijn al samen in zee gegaan , wiegelend tussen moeders witte rokken. Wij zijn al één geworden, verbonden. Wij zijn het al allemaal, in mijn gedachte.


Nu dat gij weet dat ik u liefkoos, gelijk alleen een vrouw dat kan. Nu dat gij weet dat ik trouw ben aan uw liefde. Kunt gij uw masker al niet één keer afzetten? Kunt gij meer dan uw schaduw tonen? Ik krijg het warm door aan u te denken, maar ik heb het koud voor het slapengaan.


Mijn prins, ik wacht en verlang naar u.
Vreemd dat zo dichtbij ook zo ver af is.

Uw trouweling,

July

En de verkiezingen…
Vrijdagavond: na een ludieke bijeenkomst (‘vertrouwen vertrouwen, das goed voor bij monopoliespelletjes’ quote) treinreizen en poging tot krantlezen, maar eigenlijk op van de zenuwen voor de bestuursverkiezingen van animo Nationaal. Brussel (al te grondig by feet,gepakt en overgezakt: het city trip gevoel) verkennen en leuke manieren uitproberen om de tijd te verdoen. Slapen in een veel te koude slaapzak en wakker worden vóór de wekker die zelf al monsterlijk vroeg staat geprogrammeerd, afloopt.
Zenuwachtig worden… de tijd tikt, maar niet erg snel. Tussen de workshops door polsen bij Liesbeth Van Impe over hoe ik zo’n fantastische job kan krijgen (regel één: niet te fel aan politiek doen…) Ook present: Caroline Gennez en Van Broeckhove.
Twee minuten onder het vuur bij twee hoogst ongewenste vragen: ‘vrouwelijk en zich daar volledig van bewust’, verklaar u nader. Eventjes dacht ik bij mezelf: ik verbied mijn feministische hand zulke dingen neer te schrijven. Voorts: ‘de houding van sp.a t.a.v. de splitsing BHV’. Hopelijk heeft deze vragensteller de nuance sp.a – animo ontdekt, want die was er wel (zij het bescheiden)
Stemtijd.
Theetjes en koffie drinken (en naar toilet gaan) dessertenbuffetten, opruimen en hup naar MONK. Deze plek wordt volgend jaar een tweede thuishaven. Ongewoon bier, spiegels, kranten en leuk volk in hartje Brussel: July is content.
Het verdict: ik ben er bij!! De uitslag is, het moet gezegd worden, erg bevredigend naar mijn aanvoelen. Het feest mocht dan ook beginnen. (na enkele sms’en, telefoontjes, zoenen en bedankingen)
Huiswaarts om 5h37 (na een taxi-avontuur en duistere ‘discotheek ‘ aan Brussel Centraal.

La vie, c’est formidable.

July x.

King lear: shakespeariaanse nostalgie

Zaterdagavond: Brussel by night of hoge fluorescerende buildings naast integere steegjes in het hart van België. De Siamese tweeling die de communautaire voelsprieten de laatste 146 dagen weet aan te wakkeren. Ik zocht er althans andere gewaarwording op. Indonesische pikante geneugten gevolgd door theater dat zijn naam waardig is. Het verhaal van King Lear, of hoe macht de liefde overtreft. Ik had schrik dat ik te veel zou vergelijken met de King Lear van Warre Borgmans enkele jaren terug in Antwerpen, maar toen ik het paarse doek en de roodgemutste nar zag, was elke associatie met toen verdwenen.
Lear of de goedgelovige vader die zijn rijk onder de levenden wil verdelen onder zijn drie, de een al wat liever dan de ander, beminde dochters, Goneril Regan en Cordelia. Hij laat zich blinddoeken door de macht en hebzuchtigheid van de taal. Door goedgelovigheid wordt hem de liefde en het rijk ontnomen. Verraad. Vechtend tegen een onstilbare honger naar macht van zijn eigen vlees en bloed, sterft hij met de enige liefde tussen zijn diepgekloofde handen.
Alize van Zandwijk slaagde erin een cast neer te zetten die me van bij den beginne meezoog naar het feodale Engeland. Claus zorgde voor de vertaling van de menselijke machtsgeilheid die enkel Shakespeare in een geloofwaardig verhaal kan gieten.
Ook al was voor mij de cast, op Bart Slegers na, onbekend, heeft ze me zeker kunnen beklijven. Goneril, de oudste mooie machtsgeile meedogenloze dochter heeft me het meest doen verlangen naar het doek. Dank daarvoor. Theater in drukke tijden houdt zichzelf levend in mijn bestaan.

“Hou me niet voor de gek. Alsjeblieft. Ik ben een zeer oude, kindse, dwaze man, van meer dan tachtig jaar, geen uur meer of minder en om het vlakaf te zeggen, ik ben bang dat ik niet goed bij mijn hoofd ben. Ik geloof dat ik u ken, maar ik ben het niet zeker, want eerst en vooral ken ik deze plek niet, en hoe ik ook pieker, ik kan me deze kleren niet herinneren. En ik weet ook niet waar ik deze nacht geslapen heb. Lach mij niet uit, maar zowaar ik een man ben, denk ik dat deze dame hier mijn kind is, Cordelia.”
July.

Tintelende buik

De wereld is te groots voor mij. Weet je wat, ik probeer nog grootser te zijn. Conclusie: een titelende buik. Zoveel te doen, te zeggen, te voelen… af en toe wordt het ook even te veel. Dan begint mijn buik te tintelen en wordt heel mijn lijf stilgelegd. Een tintelend protest, het kon erger. Vandaag zit ik er even mee, beetje ongepast, zoals altijd. Ik denk aan alles wat ik wil en zal en moet doen en tegelijk probeer ik mijn concentratie te bundelen, te focussen… maar ze is nu eenmaal verstrooid, gefragmenteerd. Een diaprojectie van duizenden verschillende gebeurtenissen waar July doorheen dwarrelt. Vermoeiend om bij te houden, zeker om doorleefd te blijven. We doen ons best bijgestaan met bakjes koffie, zoete dromen, boeiende teksten, duizenden ideeën, muziek en een tintelende buik.
Een weekend zoals deze, niet elke week, bedankt. Ik moet leven naar mijn grootte, één meter drieënzestig (en dat is blijkbaar al heel veel)

July.

Intentieverklaring kandidate nationaal bestuurslid Animo: July Mollin

Ik dacht, waarom zetten we het ook niet even op mijn eigenste blogje (een ware primeur)


Een vreemde eend in de bijt, een vreemd begin lijkt me dan ook gepast. Laat ik beginnen met een korte persoonsbeschrijving. Negentien (als jullie massaal voor mij gaan stemmen 20) lentes jong, niet al te groot en ook niet al te breed, vrouwelijk en zich daar volledig van bewust. Geboeid en geraakt en veel te vaak verontwaardigd over hoe de wereld in elkaar zit. Gedreven om samen meer gelijkheid, minder complexiteit en een grotere solidariteit te creëren. Een persoonlijke affiniteit met vraagstukken omtrent gelijke kansen inzake onderwijs en werkgelegenheid en ook vastberaden om aan het jongerenbeeld, specifiek het vrouwenbeeld, dat wordt opgedrongen in onze Westerse maatschappij, te werken. Oh ja en als het ook nog even kan ijveren naar een duurzamere samenleving op ecologisch en humanitair (internationale solidariteit) gebied. Kortom, een streven naar meer welzijn en gelijkheid voor iedereen. Een socialere samenleving dus.
Animo als autonoom orgaan, als progressieve jongerendenktank, kan hier absoluut mee voor zorgen. Gebundelde jeugdige idealistische krachten! (het symbolisch eentje waardig) Dankzij haar onafhankelijk statuut kan ze elke politicus/ politica op de nodige verantwoordelijkheid wijzen. Tegelijk bezit ze net dat tikkeltje rebellie waardoor ze gepermitteerd over de lijnen van de grote politieke wereld mag kleuren, als dat nodig is om de big chiefs een geweten te schoppen…
Even concreet dan. Hoe zie ik mijn positie binnen het nationaal bestuur?

 Op gebied van gelijke kansen
Alles wat afwijkend wordt ervaren durft onze maatschappij liever in de vergetelheid te steken. Jammer genoeg kiest een mens zelf niet waar hij geboren wordt en hoe hij zichzelf in deze wereld kan en zal ontplooien. Armoede en rassenindeling en sekse vormen daarbij grote obstakels. Ook psychologische problemen zijn bij vele jongeren de oorzaak van sociaal isolement en een laag zelfbeeld. Deze minderwaardigheidscomplexen moeten door onze maatschappij worden verholpen. Aandacht en zorg voor een groter welzijn voor iedereen. ‘Anders’ zijn mag geen reden vormen om niet geaccepteerd te worden in onze maatschappij. Jongeren krijgen dan ook vaak last tijdens hun schoolcarrière. Ook in hun latere carrière en op relationeel gebied ‘hapert’ er wel iets. Dit haperen wordt mede gecreëerd door een maatschappij die te veel bezig is met welvaart in plaats van welzijn. Onbewust zorgt ze voor haar eigen ondergang. Steeds meer kampen jongeren met psychologische klachten en stellen ze zichzelf in vraag. Het is quasi onmogelijk om te kunnen voldoen aan al de idealen die de maatschappij hen opdringt.
Het onderwijs zou dan ook als pionier kunnen optreden en deze uitdaging te lijf kunnen gaan. Het verenigingsleven in het algemeen speelt hier zeker ook een cruciale rol in.
Op de werkvloer, in het latere leven dient er ook een tolerantie en eerlijke sfeer te worden gecreëerd. De winstgevende gedachte die vaak het enige doel van vele bedrijven is, overheerst nog al te vaak. Talloze herstructureringen en de nodige slapeloze nachten als gevolg van dien. Sensibilisatiecampagnes en ook voordeeltarieven voor een bedrijf kan een stap in de goede richting zijn. Wij dienen ze alvast attent te maken om niet alleen de juridische maar ook de feitelijke gelijkwaardigheid en integriteit van iedereen te erkennen en daar dan ook naar te handelen.
Ook binnen Animo zelf kampt men met de feitelijke ongelijkheid. Het feit dat er nog steeds weinig allochtonen lid zijn en dat ook vrouwen ondervertegenwoordigd zijn, bevestigen mijn stelling. Animo hanteert al bepaalde quota, omdat positieve discriminatie nu eenmaal een pertinent middel is om deze ongelijkheid tegen te gaan. Toch moeten we hier alert voor blijven en extra sensibiliseren. Lokale besturen hebben hier ook een belangrijke rol, daar zij het dichtst bij de basis zitten en het beste aan ledenwerving kunnen doen.

 Jongeren en maatschappelijke waarden: zelfbeeld
Nauw verwant met bovenvermeld topic, is de problematiek van de schoonheidsidealen. Obesitas lijkt de wereld te veroveren. Ik durf zonder schroom wijzen naar de consumptiemaatschappij die mensen aanmoedigt tot decadent gedrag. Paradoxaal genoeg durft ze ook zonder schaamte de mensen, met name de vrouwen, doen streven naar quasi onhaalbare idealen en resoluut ongezonde leefpatronen. Plastische chirurgie, fitnessabonnementen, humeurigheid en een laag zelfbeeld zijn bij veel jongeren vertrouwde begrippen. Het is schandalig dat we ons zo laten doen door de invisible hand van de media. Het is nog veel erger, ronduit beschamend dat er zo weinig effectief wordt gedaan. De bevoegde instanties lijken het nut niet in te willen zien (of beter gezegd: de ernst) Tegelijk ontstaat er een absurd circuit omtrent onhaalbare (lelijke) schoonheidsidealen. Dure en speciale voeding, sporten en ingrepen zal leiden tot het maakbare geluk. Jammer genoeg is het een onbereikbaar doel en leidt het daarenboven tot hopen frustratie en gegarandeerd minder welzijn. Waarom toch? Jongeren moeten hier tegen durven ingaan. We moeten erin geloven dat het leven meer biedt dan onszelf en ons lijf. Voldoening halen in wie je bent en wat je daardoor ook doet, in plaats van hoe je overkomt.


 Duurzaamheid
Dat de natuur kostbaar is en dat er oorlog woekert, beseffen we waarschijnlijk allemaal. Dit doen we vanuit ons bescheiden en beschermd milieu. Het is tijd om van hieruit of ter plaatse effectief mee te werken aan een andere wereld. Kwaliteitsvol leven, zelf en met elkaar. Durven gaan voor idealen en durven streven naar wereldwijde verbetering kan ook vertrekkende vanuit je eigen land. Daar begint het zelf mee. Reflectiewerking, daar sta en ga ik voor.
Binnen Animo zouden we een werkgroep duurzaamheid kunnen oprichten. Deze dient te waken over de binnenlandse duurzaamheid en tegelijk buitenlandse schrijnende alsook betere systemen naar voren schuiven. Hiervoor samenwerken met onze Franstalige collega’s lijkt me zeer goed mogelijk en zelfs aan te raden, zeker wat de binnenlandse reflectie betekent.

 Animo vs sp.a en verhoudingen t.a.v. lokale afdelingen
Het is van cruciaal belang dat animo voldoende autonomie blijft bezitten. Persvermeldingen dienen dan ook meer te benadrukken dat animo niet klakkeloos overeenstemt met de jongerenafdelingen van sp.a. Constructieve kritiek op sp.a mogen we zeker niet luwen. Kortom, we gaan niet zomaar naar de mond van onze grote broer praten.
Ik durf dan ook de dubbelmandaten, sp.a- animo in vraag stellen. Het is uiteraard niet omdat je zowel beide kaarten op zak hebt, dat je per definitie gebonden zou zijn door sp.a. Toch dienen we er over te waken dat er geen pionnen binnen ons werkveld worden geplaatst. De schijn van onpartijdigheid is dan immers gewekt, wat tot verslechterde samenwerking zou kunnen leiden.
De verhouding nationaal- lokaal dient deze bestuursperiode zeker geaccentueerd te worden. De verkiezingsnederlaag van sp.a heeft getoond dat er naast intellecten ook de achterban greep moet kunnen houden op de partijlijn. Binnen animo zou deze regel ook als uitgangspunt kunnen gelden. Lokale besturen voelen de noden vaak beter aan en zijn vaak in staat tot grote mobilisatie.

Naast hard werk en (hopelijk) resultaat dient Animo natuurlijk ook een leuke bedoeling te blijven. Een concept dat gedragen wordt door gelijkgestemde zielen!

Met de nodige moed en humor wordt het absoluut een mission completed!

July Mollin
Antwerpen, 8 oktober 2007

Stranger in me

Gebiologeerd door dat wat men niet kan zien maar wel kan horen. Bijna tastbaar en absoluut voelbaar. Taal.
Taal als vertaling van gedachte. Taal als vervorming van complexiteit, dat ook. Taal als valstrik en de lichaamsbewegingen als de kers op de taart. Beeldspraak als snelle klap en oh ja ook nog zoiets als achterklap. Of, ik heb je niet goed begrepen. En, laat het me nog even duidelijk stellen. Zwijg beter of alles wordt vervormd, misvormd ontvreemd. De ‘vervreemder’. Ik wil een demper.
En dan achteraf maar ‘herverwoorden’ en contextueel plaatsen en lijmen en zalven en… misschien was ik beter stom. Of de rest doof?
Beetje verward door het zwaargewicht van woorden. Door de ellenlange 'napraatjes' van drie zinnen op een avond. Uit de context gerukt, ooit al van gehoord? Af en toe voel ik me zo al eens.

July.
Vandaag blijf ik buiten de lijnen kleuren, nah.

Autonomie

Ik zou graag willen geloven dat ieder mens vrij is. Dat ieder voor zich kan kiezen en kan gaan voor deze (weloverdachte) keuze. Net zoals ik wil geloven dat wij samen kunnen zorgen voor meer gelijkheid en solidariteit in de wereld tout court. Maar ik heb vaak moeite dit geloof van onafhankelijkheid vast te houden. Het determinisme en de sociale omgeving nemen als het ware je volledige autonomie af. Ik word, als individu door mijn omgeving gestuurd. Niet dat deze sturing niet aanleunt bij hoe ik mezelf zie evolueren, al worden bepaalde accenten overbelicht en anderen verlaten. Het is best moeilijk om telkens als de rest je leidt, op de rem te gaan staan. Misschien wordt mijn vrijheid beperkt door mijn angst om “niet geliefd meer te zijn” door de mensen waarvoor ik enorm veel respect heb? Al is geliefd zijn een te zwaarwichtig woord voor wat ik eigenlijk wil aangeven. Ik kan niet ontkennen dat mensen die je eigenlijk wel aardig vindt en bewondert om hoe ze zijn, liever niet tegen de schenen stampt. Al is een eigen overtuiging en persoonlijkheid belangrijker en moet ze daarboven kunnen staan. Dat is ook zo. Maar ook al blijkt zelfs in wezen de ideologie dezelfde, strategieën zijn vak verschillend.
Ik heb een hekel aan populisme maar wil tegelijk mobiliseren. De verleiding is vaak groot te verglijden. Een kleine duw kan dan de druppel zijn… al wil en ga ik me daar stevig tegen verzetten. Hopen dat de verontwaardiging en afkeer niet het gevolg zal worden. Het is moeilijk om als niet populist daadwerkelijk een kentering te verwezenlijken. Een paradox die jammer genoeg niet door een tegenparadox kan worden weggeholpen?
De huidige particratie waarin het volk te weinig wordt gemobiliseerd lijkt me hier een grote oorzaak van. Postjes en connecties wegen vaak te zwaar door, om niet te zeggen alleen. Wie gaat volkomen ethisch het roer durven omgooien, is het überhaupt mogelijk om met zulk een methode er te geraken? De jeugd, de jongeren, de toekomst van morgen, de revolutionairen worden vaak verscheurd tussen autonoom engagement enerzijds en steun en toegang tot ‘de politieke grote mensen wereld’ anderzijds. Misschien moeten we ons afvragen of zulke dubbelmandaten wel wenselijk zijn. Is het gezond om ingrediënten van een jongerendenktank te vermengen met de daaruit voortvloeiende partij? De geloofwaardigheid daalt in ieder geval bij de achterban. Maar als je als jongere hoopt te geloven dat jij daadwerkelijk de partijlijnen zal kunnen aanpassen, dat je de wereld ‘beter’ gaat maken, wat doe je dan het best? Stoppen me megalomane gedachten te hebben of doorgaan? Ik kies momenteel voor het tweede, al wringt het schoentje af en toe en hoop ik elke ochtend op te staan met een gerust geweten. Als dat niet meer is, stop ik ermee. Ik wil geen tegengestelde worden van wat ik claim als een van de hoogste waarde in een mens. Ik haat de zelfverloochening en blijf voorvechtster van een zuivere maatschappij.

July.

Kodac

Ik die een bloedhekel heb aan vliegen, bijgevolg ook steeds de handleiding nauwkeurig nalees en check of er wel een reddingsvest onder mijn stoel ligt, ben vrijwillig naar Zaventem gereden deze ochtend. Het zag er naar uit dat het zeer vroeg zou worden, maar op ’t nippertje zijn deze helse plannen gewijzigd. Bijgevolg hebben we een van de grootste Airbussen, of was het een Boeing, vanuit de auto zien voorbijvliegen. (of kwam het door mijn afspreektalent?)
Grappig hoeveel mensen ’s ochtends vroeg aan de landingsbaan gefascineerd met hun telelens de lucht en al haar toebehoren zitten te bewonderen.
Een van de vele toeschouwers was een opa en een kleinzoon. Echt een schattig jongetje, krullend haar en oh zo in de wolken van wat hij allemaal boven zijn kleine kopje zag voorbijvliegen! “Kijk opa, kijk.” Het ukje ziet zijn toekomst voorbijvliegen en zwaait ernaar. Geweldig.
Ward heeft me, zoals een toekomstig piloot betaamt, wijselijk het verschil uitgelegd tussen een Airbus en een Boeing. Een Boeing heeft een veel scherpere neus dan een Airbus. De tornado’s en de vlaggetjes toonde hij me ook altijd, op foto. (ik zag ze nooit toen ze voorbijvlogen)
Vliegtuigen spotten vind ik eigenlijk nog wel fijn. July de fotografe met de veel te professionele kodac rond de hals in ’t gras naast de ladingsbaan, het had wel iets. Stel als het me zou lukken om journaliste te worden en stel dat ik ook nog eigen beelden zou kunnen maken, dan zou ik zo tevreden zijn over wat ik allemaal kan, later als ik groot ben. Ik droomde even weg zoals dat jongetje voor mij op de schouders van zijn opa.


July.

PRAHA of hoe de ene kaart de andere niet is

Ik moet opletten dat deze blog niet gaat verglijden naar die typische blogpraatjes. Je kent dat wel, elk detail uit je leven vertellen aan heel cyberspace en dan vrienden tegen komen en eigenlijk niks niet meer te vertellen hebben, alles is toch al uitgeschreven. Of toch tenminste de spannende vakantiekiekjes zijn in geuren en kleuren (en foto’s) in barokke stijl neergepend. Ik moet bekennen, momenteel schrijf ik nog veel te graag op mijn blogje. Ik ga me dan waarschijnlijk in deze beginperiode vergrijpen aan een overflow van bloginformatie. Binnen afzienbare periode zal ik me er dan over beklagen dat ik al die spannende details al heb verteld en dat ik ook dat genante trekje heb ontbloot… maar dat is dus voor later. Ik begin met mijn eerste buitenlands vakantiebericht.
Bestemming: Praag
Reisgezel: DRM (Daniel Robert Mayerson, 19, mannelijk, OCD- binnenpretje)
Weer: regenachtig
Meegenomen kledij: shorten, teva’s en KW.
Conclusie: lichte permanente staat van onderkoeling en zeer tevreden dat de Praagse cafés niet al te duur zijn
Vervoer: Eurolines
Vertrek- en aankomsttijden: 06h30 Praag (zondag) aankomst en 13h00 (woensdag) aankomst Antwerpen (22h00 dinsdagavond vertrekken) Realiteit: drie kwartier te vroeg in Praag en drie kwartier te laat in Antwerpen (was het maar andersom)
Gevolg van deze realiteit: de eerste dag om half negen gaan slapen. Vrij gênant maar hoogstnoodzakelijk na een busrit en een dag die om kwart voor zes start en eindigt in een parcours van minimum tweeënveertig kilometer.
Nog “te weten weetjes”: twee fototoestellen mee, in totaal twaalf foto’s getrokken met Daniels apparaat (waarvan acht de laatste dag en zeven daarvan onder druk van mezelf) en twee met de mijne (Daniel slapende in de terugreis: gecensureerd)

Ik zou kunnen beginnen om onze drie volle dagen (zeker de eerste die nogal nachtelijk begon) uitgebreid uit de doeken te doen. Een mogelijkheid zou dan kunnen zijn dat het toerisme in Praag aanzienlijk zal slinken tengevolge van een ondervertegenwoordiging van het Belgisch toeristisch potentieel (omdat alles al is verteld uiteraard). Dit zou tot een werkloosheidstekort in de toeristische sector kunnen leiden, tot het verval van de Tsjechische worsten, een mogelijke devaluatie van de Tsjechische Kroon en misschien wel tot een of andere crisis die ik om halfeen ’s nachts niet meteen kan duiden. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel zegt me Praag hiervan te weerhouden. Ik ga het dan ook houden bij de (enkele) headlines van deze citytrip.

Vrouwen kunnen naar het schijnt geen kaart lezen. Wel ik heb ontdek dat dit cliché slechts geldt bij enkele kaarten waaronder die van de reisuitgave Capitool. Het kaartje dat we van onze vriendelijke herbergiers kregen was daarentegen zeer duidelijk! De eerste dag waagde ik me nog aan de Capitoolversie. Het gevolg was een twee uur durend ommetje. Toen ik in de verte opnieuw het Nationaal Museum op het Wenecslausplein zag, hoopte ik dat ik Daniel met een of ander trucje kon weerhouden om zijn hoofd niet om te draaien. Helaas. Ook de verdachte tuinen waar we eigenlijk naar op weg waren hebben we nooit gezien. Wel een heleboel andere dingen die we (al een geluk en hoe kan het ook anders op onze eerste dag in Praag) nog niet gezien hadden.

Vrouwen zijn punctueel, maar sommige mannen blijkbaar nog meer. OCD Daniel? “Nee July gewoon de gouden Drievuldigheid: gsm, sleutels en portefeuille.” Grappig hoe ik hem, slecht als ik ben, plots kon doen panikeren vijftig meter nadat hij nog zijn pavloviaanse controle had gedaan.

Mozart en Dvorak (met~ op de r) hadden beide een woonst in Praag. Mozart werd maar iets in de dertig en Dvorak (met ~ op de r) enkele jaren later iets in de zestig.

Absint is populair in Praag. Daniel dronk het toch verdacht traag op en begon telkens over 'vuur inademen'. De volgende ochtend had hij plots last van steken… Praag is wel duur als het op Absint aankomt. Althans als je in het winkeltje naast de U Fleku (Praagse brouwerij) je 4 centilitertje koopt, zoals wij. Vanaf toen (eind eerste dag) rekende we telkens om naar een flesjes absint. Zo ontdekten we dat Tsjechisch uit eten (knoedels en varkensvlees) met fooi goedkoper is. Dat een bezoek aan de synagogen duurder was (jammer genoeg) en dat je er veel Pilsners en ontelbaar veel koffiekoeken van kan kopen. We hebben ons dik in ’t zak laten zetten.
Tsjechië is een plek waar de mensen niet vanuit de hoogte doen. Waar de sfeer op straat (tussen de worstkraampjes door) gemoedelijk is en waar het leven voor een Belg goedkoper is. Niet fancy wel cultureel en politiek beladen. Het aantal vermeldingen naar dé grondleggers van Praag wordt dan ook voldoende herhaald.
Het nationalisme heeft Tsjechië cultureel geboosted: Statentheater, Theater Museum, Nationaal Museum en de nodige boegbeelden die overliepen van lovende commentaar over Praag (dankjewel Mozart) Het Nationaal Museum is wel erg consequent. Zo vertikt het vertalingen aan te brengen. En geloof me, die duizenden steentjes en miljoenen botjes kunnen een vertaling en een woordje uitleg gebruiken.
De Tsjechische president verzet zich tegen het onveiligheidsgevoel en zetelt in het hartje van de meest toeristische kant van Praag. De wacht aan de Praagse burcht en de astronomische klok zijn echte afknappers. Daniel houdt van Slavische meisjes (maar nog meer van zijn Babs) en July houdt niet zo van Slavische jongens.

Oh ja, vrouwelijke intuïtie in een vreemde stad komt op de derde dag, de mannelijke blijft uit.

July.

Onomatopee

Onomatopee: het gestructureerd chaotisch zoeken naar het 'zijn' van de taal. Taal als communicatieverstoorder of verlichter? Een vijfkoppig gezelschap mét ballen aan hun lijf en politiek engagement.
"De spontane beweging is weg uit de neoliberale omgeving die de maatschappij
op dit moment (nou éénmaal) is geworden."

Achteraf nagenieten met een Jupiler op de trappen van het KMSK. Kijkend in de spiegel die de pracht van een zomerse donderdagavond poogt weer te geven. Zomerse avonden als deze zijn schaars en waardevol. Koesteren maar.

July.

ps:voor meer, lees binnenkort Medusa

De eerste rode actie en de eerste rode loper

Het nieuwe schooljaar lijkt me gunstig te stemmen. Niet alleen begin ik pas op het einde van deze heuglijke maand, ons socialistisch vuur werd van de eerste schooldag terug de vrije loop gelaten. Mijn allereerste actie als actief animolid op drie september. Onmiddellijk eentje met een jeugdig publiek als een reactie op de gemakzuchtige uitspraak van CD&V’ster Mieke Van Hecke. Of de vrouw die het onderwijsklimaat graag in vooroordelende sferen houdt. Nee bedankt. Samen met een prachtige poster en een hoop flyers protesteerden we aan Sint- Norbertus (Antwerpen) tegen het watervalsysteem. (voor alle duidelijkheid: we kozen een school die juist niét meedoet aan het cliché van VH) Omdat TSO en BSO niet minderwaardig maar anders zijn, omdat categoriseren afgrijselijk dom is en omdat Animo daar niet van houdt. Mission completed en zin naar meer van dat!
Later deze week. De rode loper onder mijn nieuwe rode (al vindt Tina ze vrij roze) laarsjes. Ik waande me even in Cannes toen ik omringd werd door een horde camera’s. Hier en daar doken er ook bekende gezichten op de opening van het Filmfestival van Oostende. “Control” was in ieder geval de moeite waard. Met een meer dan beklijvend verhaal, een grellige herkenbaarheid en knap zwart-wit beeldmateriaal werd ik meegezogen in de wereld van Ian Curtis(zie foto). Anton Corbijn heeft Joy Division waardig laten herleven en de tweestrijd met de glammer, de hartstocht en de beperkingen geraffineerd weergegeven. De trots leek nederig het hoofd te buigen voor de liefde. He’s lost control in this stupid life where people don’t see to understand that feelings aren’t what you always wish for, but do are unignorable.

July.

Rode Kruis: zomerkampen

Net terug van een onvergetelijke week Oostende 11. Voor de tweede keer op rij heb ik me een week als “leidster July” (simpelweg leidster want de naam bleef voor onduidelijkheden zorgen) gewaand. Het weer was subliem, de kinderen waren geweldig en vaak zeer vertederend en de sfeer binnen de moniploeg was af! Ik stond dit jaar voor de ‘zware taak’ om groep 4, de oudste kinderen (tussen 11-13 jaar) een week te amuseren. Vorig jaar had ik groep 1 (de allerjongsten, tussen 6-7 jaar) onder mijn hoede. Ik geef toe, ik begon dit avontuur met de poepers. Mensen die me kennen weten dat mijn fysieke gestalte niet in staat is om te concurreren met beren van venten en meisjes. Groep 1 kon ik net aan… dus ik dacht, July die gaan je daar stuk voor stuk afdrogen. Niet het minste daarvan is uitgekomen. Ik kon ze waarachtig genoeg perfect aan. Al was het op een andere manier. July was de grappige en de zachtste van de vier leiders. Sofie was de rechtvaardige maar strengere tante, Arne de wazige nar en Ine de liefste van ons allen. Kortom we waren een complementair team. Zelden had ik behoefte aan een time out, op die enkele keer in het park van Oostende na (maar wie ook niet?)
Deze week aan zee zal ik, net zoals vorig jaar, blijven herinneren en er met trots en plezier over vertellen. Vrijwilligers zijn nog steeds een schaarste. Thans deze kinderen zijn het waard. Een week aan zee, ravotten en hun hart uitstorten een knuffel en een kampvuur. Voor hen een betekent het een week vakantie, alle sleur en zorgen loslaten. Een week verdiend kind zijn. Als moni ervaar je- al is het soms enorm zwaar, fysiek en mentaal- een enorme voldoening. Met een krop in de keel en een machteloos gevoel stuur je hen dan ook op het eind van de week terug naar huis… maar toch, deze week was voor hen en voor mezelf de moeite waard. Geen lange termijn effecten maar hopelijk wel mooie herinneringen en een opwaardering van hun eigen ikje. Want deze kinderen zijn echt wel de moeite waard. Ook ikzelf zal het kamp enorm missen. Een aantal gelijke zielen vinden is enorm veel waard. Om halfvier ’s nachts op ’t strand met le, sorry Arne la, guitar je uitleven. Stickeren, watergevechten, sociaal ethische discussies, pappenheimeren en zoveel meer… ik heb er van genoten en kijk uit naar de geweldige naweeën. De ellenlange mails, de terugkomdag en het langverwachte cd-rommetje met dé vakantiekiekjes. (July samen met Amel zeeziek op de zeilboot, met Ine verkleed als Nedznick, bevallende van Nicnacjes… )

Insomnia

Je kent dat wel, zo van die nachten dat je maar geen rust vindt in je eigen lijf en bed. Mijn gedachten blijven enerzijds op volle toeren draaien en anderzijds begeven ze het. Ik wil nog van alles doen maar weet dat elke poging tot een opdoffer zal uitdraaien. Zo lonkt dat dikke boek van Aristoteles naar mij en ook beneden puilt het uit van aan te raden boeken. En eigenlijk wil ik nog een artikel lezen en een sudoku oplossen of nog wat werken aan enkele teksten? Mijn nachtelijk falen zal dan voor de nodige frustratie en opwindendheid zorgen waardoor ik pas echt uitgeput ben rond een uur of vijf om dan te beseffen dat ik slechts twee uur kan slapen. Op dat moment ontstaat er dan een soort weemoed naar al de gemiste dromen, beseffende dat deze heimwee mijn kostbare dromentijd wederom reduceert tot een penibel laag niveau. En dromen zijn net zo essentieel, zoals u heus wel weet.
Dus ja, wat doet een mens dan? Men neme een laptop en beginnen schrijfsels te typen vanuit het bed der niet te bereiken dromen.
Te denken dat de nacht voor vele mensen hét moment bij uitstek is om verlichtende ideeën te ontdekken en vlijmscherpe gedachtelijnen uit te werken. Op dit moment vervloek ik deze nacht, die thans alles heeft om geslaagd te zijn. Regen, een windvlaagje die je net geen onrust geeft en duisternis die een waas over je ogen legt.(normaal gezien dan toch) Vannacht irriteert de regen me en is de wind veel te stil. Ik ben klaarwakker maar niet productief. Correctie, ik heb net een mug doodgeslagen en daar ben ik fier op. De vapona ligt nog op mijn kot .
Ik ben blij dat deze blog mijn non-productiviteit wat kan reduceren en dat ik deze lente me dan toch een laptop heb aangeschaft. Zo kunnen hopelijk enkele lotgenoten steun vinden (we kunnen een helpgroepje opstarten? Mét lidkaarten uiteraard) en is mijn schrijfpositie iets pikanter als overdag, wat ik dan weer es iets anders vind. Hoeveel mensen zouden vannacht wakker liggen? Hoeveel mensen zou ik eigenlijk nu kunnen opbellen en geruststellen dat ze niet alleen zijn deze nacht? Gewoon even bellen.Misschien wel eng voor diegene aan de andere kant van de lijn. Niet uitproberen.
Soit, ik ga me nog wat opboeien en de aloude ‘inslaapvaltrucs’ uitproberen. Tel tot honderd, aanschouw je lichaam van kleinste teen tot je langste hoofdhaar, stel je een wit blad voor, denk aan ‘niks’ (hoe doe je dat nu ook weeral?) Ik ga mijn slaapbest doen. Morgen is werkendag, ook na een zondag die op een woensdag valt. Wat een verwarde nacht.

Een poging tot slapen groet,

July.

Maybe tot be continued

Ja verliefd zijn da is uw leven he.
Een teken van blijdschap, van van… da kan ik na ni definiëren.

As ge moest kunnen goan gelak vruger, dan vonik het heel magnifiek.
Heel content. Want ik zeg alted zo, we zouden nog es moeten terugkomen (lach)

Citaten van ouderlingen. Citaten die, mij althans, deden glimlachen.

July.

Het begin van alles

Politiek is niet altijd logisch maar wel steeds psychologisch. Hoe betrokken voelt Jan met de Pet zich bij dé politiek? Hoe kunnen we hem meer betrekken en wijzen op zijn verantwoordelijkheid en dus stemgewicht? It is the duty for all citizans, indeed. Politieke abstractie is niet aantrekkelijk. Klare betrouwbare taal, herkenbaarheid, betrokkenheid wél. Bottom up structuur werkt interesse in de hand. Engagement begint in uw straat, de Wetstraat is enkel de eindhalte. Waar een repetitiekot of een eenrichtingsstraat komt ís relevant. Laat hen ook weten dat dat de basis van onze ‘allerpolitiekachtigste maatschappij’ is. Hoe banaal dit ook mag klinken. Het begin blijft het alles, van daar af iedereen mee. Van daar af een vertrouwensband creëren, van daar af de politieke pioniers verkennen.
Door boven de mensen uit te praten- vaak ook mooi verpakte gebakken lucht- haakt de burger af. Terwijl het net noodzakelijk is om juist hun aandacht te trekken en mening te weten. Zo leren ze de ware partijen kennen en kunnen ze door de al te simplistische clichés van het VB doorprikken, zonder extra moeite. Zo wordt de politiek terug een weerspiegeling dan de bevolking. Het is de taak van de politici om een evenwicht tussen hapklare retoriek en zinnigheid te vinden. Gelijk krijgen is zeker niet belangijker dan gelijk hebben, maar gelijk krijgen biedt de enige kans tot verandering. Laat ze samenvallen, zonder verloochening.

TAZ# 2007:Cultuur met dialectische klanken

Maandagavond, dertig juli. De trein nadert het perron van Oostende. Voor het imposante gebouw van de NMBS staat Café Koer, feesttent van dienst. Waar je ook komt dezer dagen, de geel- zwarte plakkaten zal je niet kunnen ontlopen. Oostende stad en theater aan zee. Twee weken schuimende woorden in ieders oren.
De zon verwarmt de dijk en houdt de terrassen dik bezaaid. We wandelen richting ’t Zeezotje, jeugdig terras met zicht op een druk bezocht pleintje en op zee. We hebben geluk, buiten is er nog plek, een welkomstgeschenk. Rondom ons lijkt iedereen, bekleedt met een vale glans van vakantiegevoel, druk in de weer. Her en der duikt er een BV op. Een zomers slaatje om erin te komen en Bonanza toch niet te zwaar te lijf gaan. Ondertussen Stijn Meurissen gespot.
Eenvoud siert de mens. Eenvoud zorgt ervoor dat de geest niet te snel afwijkt van de essentie. Eenvoudig is ook de set van Bonanza. Een hangende maquette, vijf televisieschermen en enkele spots vullen het podium. Het leven van zeven einzelgängers. De absurditeit van het eenzame bestaan. De schreeuw naar macht. De gulzigheid leidt tot verval. Een documentaire die tot nadenken zet. Gelach en gepeins.
Luc Devos sluit deze avond af in Cafe Koer. Geen bisnummer. Het publiek schreeuwde thans naar zijn (toen althans) overgeprezen stem.
Dinsdagochtend. Ontbijt op de dijk: koffie in de ene hand, boterkoek in de andere. (Ik vraag me trouwens nog steeds af wat het verschil tussen croissant en boterkoek is, op de vorm na.) Kampus Kwadraat stond ons reeds toe te zingen in Fort Napoleon -we hadden misschien toch best een tram vroeger genomen, of niet vertrouwd op mijn oriëntatiegevoel. Oostendse folk gebracht door de jonge garde. Tussendoor een brokje humor en achteraf trotse ouders en vrienden. We zullen er nog van horen. Niet beklijvend, wel entertainment.
Dinsdagmiddag, de veerpont brengt ons terug naar de stadskern. The place to be. Wat volgt is Vergeten vrouwen. De kwellingen van de vrouw? Mannen en opgelegde rolmodellen. Vlot geschreven maar geen aha erlebnis.
16h00: ijsjestijd met straattheater. De zon nog steeds het sleeptouw trekkend. Genietend van dat bolletje straciatelli die nergens zo goed smaakt als aan zee, zorgt een frêle jongeman voor jolijt op het Wapenplein. Kast’art. De klassieke trucjes tovert hij te voorschijn en vooral de jongsten onder ons (en ook de oudsten) staan hem vol bewondering aan te staren. Je kan hem steeds boeken voor feestjes, meldde hij nog snel op’t einde.
Dinsdagavond, déjà vu. Lena en Willem in de loods van de NMBS. Zowel zij als ik (en Gilda de Bal, dat blijft me bij)hebben elkaar in 2002 getroffen in dezelfde hoedanigheid maar op een andere locatie (toen nog in het oude Postgebouw). Ik herinnerde me nog enkele delen als was het gisteren. Ook nu vind ik het een schitterend stuk. Beide theatericonen hebben me niet in de steek gelaten op deze korte glimp van TAZ.
Dinsdagavond. Wim Opbrouck kondigt met plezier de afsluiter van deze avond aan. Monza. Halverwege het festival staan de twee pilaren van TAZ#2007 op Café Koer terecht content te wezen. Hier wordt cultuur voorgeschoteld op een bedje van zon, zee en zeemzoete woorden. De kloof tussen Kunst en Jan modaal wordt gedicht. De sfeer blijft hoogstaand maar wordt op tijd en stond doorprikt door de sappige dialectische klanken. Je moet best wel zoeken en openstaan voor vernieuwing, maar er zijn zeker pareltjes te ontdekken in deze massagebeurtenissen. Nieuw en jong talent krijgt dankzij deze festivals podium en publiek. De zomer als ontdekkingsreis.
Woensdagochtend, terug naar (de Zomer van) Antwerpen.
België, een culturele trekpleister voor jong en oud. TAZ, mission completed.

July.

Jazzy Brussel

Ik blijf het vinden: Brussel is een zalige stad! Die brede lanen, die geweldige bordjes voor hopeloze toeristen (zoals ik), die culturele mengelmoes. Een bruisende stad met internationale allures. Ik ben alvast verkocht.
Dit keer was ik naar Brussel voor een avondje jazz met een tikkeltje Electro. Samen met Tina op weg naar Hotel Orts: art deco ingericht op de hoek van de Auguste Ortsstraat aan het Beursplein. De perfecte locatie voor de blauwgespikkelde drum uit te stallen. Tegenover het hotel bevindt zich restaurant La bourse. Daar zat Marcel Vanthilt op het terras te genieten van een zwoele zomeravond. Na ’t Zuid spot ik hem tegenwoordig ook aan La Bourse.
De band liet me af en toe aan Jef Neve denken. Toen ik hen vroeg (het was een domme vraag, excuses) of ze toevallig Jef Neve trio kenden spraken hun gezichten boekdelen. De zoveelste vergelijking, maar tegelijk een compliment. Dat trio heeft het toch maar gemaakt. Soit, veel zinnigere opmerkingen heb ik die avond niet kunnen geven. Ik ben namelijk niet zo “toonvast”, geniet gewoon van de muziek en ben snel opgezweept en feeëriek aan het meebewegen. Tina daarentegen ontwikkelt meer en meer die kritische zin. Leuk om mee weg te gaan. Opposites attract.
Het voordeel van op een hoek van een druk bewandelde straat in hartje Brussel te zitten is natuurlijk de sightseeing. Mannen met maatpak en helm op een brak koersfietsje. Verliefde koppels die even blijven stilstaan op deze hoek. Jeugdige Engelsmannen met pint en zak chips. Zo kwamen we onderweg een Engelsman met Bicky Burger in de hand tegen. Hij vroeg ons de weg. Ik vertelde hem dat we van Antwerpen zijn. Eigenlijk is hij ‘un painteur’ (schattig hoe hij moeite deed om Frans te spreken) en wil hij me ‘only the face, ‘cause you have beautiful eyes’ portretteren. Ik gaf hem mijn mailadres en zei dat ik er over ging nadenken. Geflatteerd wandelde ik verder naar het hoekje van de straat. Tot hiertoe nog geen mail (ik houd jullie op de hoogte).
Met een munttheeke en daarna een Kriekje zaten we te luisteren en te zien. Achter al die voorbijgangers schuilt een leven. Vanuit mijn stoel op de hoek van die straat in hartje Brussel vulde ik telkens die levens in. Met veel poespas en romantiek op het ritme van de muziek.
Ook aan tafel breidde het gezelschap uit. Geweldig vind ik dat. Onbekende gesprekken op een avond vol verrassingen. Het vakantiegevoel.
Brussel, ik zie u graag.

À bientôt,

July.

Rechtvaardigheid

Beetje verward, net Koppen op tv gezien. Ik nam er meteen mijn codex bij. Perplex moest ik vaststellen dat Wim de Vilder gelijk had. Wanneer een verdachte wordt vrijgesproken en achteraf toch bekend, kan ons Belgisch rechtssysteem inderdaad geen rechtvaardiging bieden. Natuurlijk is dit vanuit menselijk oogpunt meer dan begrijpelijk. Maar toch, dient het niet zoals elk mensenrecht gerelativeerd te worden? Geen enkel mensenrecht is absoluut, ik hoor het professor Velaers nog verkondigen. Men dient steeds een afweging te maken tussen de in het geding zijnde belangen. De waarden die momenteel door onze pluriforme maatschappij het hoogst in het vaandel worden gedragen, dienen het te halen. Dát is de regel die men moet hanteren bij álle mensenrechten. Geen verabsolutering en archaïsche toestanden. Met respect voor ieder individu, zonder het verleden te verdringen. Uiteraard dient in dubio pro reo door te wegen.
Biedt Europa ons misschien de oplossing? De derde pijler, politiële en justitiële samenwerking, kan Europa misschien eenduidig rechtvaardiger maken. Ze kan dan terug haar status als voorvechter van de mensenrechten verdedigen. Australië is ons momenteel voor. De omgekeerde wereld.
In Groot Brittanië heeft Anne, moeder van Julie zich meer dan zestien in de strijd tegen de 800 jaar oude wet geworpen. Haar dochter werd gewurgd en onder het bad verstopt door Dunlop. Hij werd onschulidg bevonden, tot tweemaal toe. Achteraf heeft een undercoveragent zijn bekentenis op tape kunnen vatten. Voor Anne was dit het begin van een weerzinwekkende strijd voor gerechtigheid. Moederliefde. Een manier om ‘rust’ te vinden, om de moord degelijk te kunnen verwerken, om zichzelf niets te kunnen verwijten. Omdat Julie hun alles was. Het leverde Anne en haar man dubbele vervolgingsvreugde op.
Mensen maken het recht. Laat het recht er dan ook voor de mensen zijn.

July.

Geen preutsheid

Jullie weten het nog niet, maar ik ben redactrice (geen redacteur). July Mollin, redactrice van Medusa. Klinkt ontzettend echt, spannend, “literaire July“.
Stel je voor: je kent iemand drie schoodagen lang, je studeert allebei rechten op een andere unief en opeens worden ze een team, vier jaar na die eerste drie dagen. Let it be.
Medusa is het toeval laten zijn, gewoon af en toe eens ja zeggen tegen wat leuk lijkt, het allemaal een kans geven. Medusa is jonge energie die het toch behoorlijk serieus neemt, de wereld. Medusa is een stukje July, vaak onbelicht, maar toch is het er.
Ontbloting. July in hare pure. Teksten tonen een stuk van jezelf. Misschien trek ik me wel terug. Ik hoop van niet, of toch niet te snel, ik heb wel wat te zeggen (en te bieden?)

July.

http://www.tijdschriftmedusa.be.tt/

Straight edge

Dit weekend in De Morgen las ik een artikel over de nieuwste hype: straight edge. Een Amerikaans- Britse levensstijl ontstaan als reactie op het overmatig drank- en druggebruik in de punkwereld. Grondlegger Ian MacKaye formuleerde in Out Of Step dé basisregel voor deze beweging: Don’t smoke/don’t drink/don’t fuck/at least I can fucking think!
Enkel dat laatste wordt tegenwoordig liberaler opgevat. Daar blijft het uitgangspunt dat losbandige seks not done is. Er valt wel iets voor te zeggen natuurlijk.
Straight edgers hebben aanvankelijk ook een X op hun hand. De X werd in de VS en Groot Brittanië op de handen van minderjarigen of mensen die te veel hadden gedronken geplaatst. De straight edgers namen dit gebruik over. Ze zijn meestal vegetariër, vaak ook veganist. (Over?) bewuste mensen zeg maar. Natururlijk trekt deze stroming voornamelijk jongeren aan. Vol idealisme, nog bereid om hun leven honderdtachtig graden te veranderen, ‘bekeren’ velen zich tot de ultieme zuiverheid. Beter als een dagje kuuroorden in Spa.
Toen ik het artikel las met mijn waarschijnlijk vervloekte tas cafeïne in de hand, begon ik spontaan te lachen. Ergens herken ik mezelf wel in deze hype. Zo was er een periode dat ik resoluut nee zei tegen alles wat alcohol bevatte. Het gevolg was dat ik mijn eerste pint met heel wat vertraging dronk, op mijn zestiende. Het was een amper gelukte opdracht, ik begon net niet te waggelen. Ik was, correctie ben, er van overtuigd dat ik geen alcohol nodig om me te amuseren. Toch, al onze sociale conventies, het gewoontepatroon van onze Wetserse maatschappij en de lichte druk van thuis uit (ik werd aangespoord tot het consumeren van alcohol, je leest het goed) hebben me er toegebracht toch een kriekske te drinken. Zonder enig schuldgevoel, zo fanatiek was mijn overtuiging niet die welbewuste vrijdag in de art=choc. Achteraf dacht ik, zo erg was dat nu ook weer niet. Mijn hersencellen zullen nog niet zijn afgestorven en ik ben nog niet in bed gedoken met een onbekende.
Die eerste kriek heeft mijn scherp radicaal anti-alcoholprincipe afgeveild, en daar ben ik blij om. Toch ben ik die waarde vanop mijn veertiende absoluut niet kwijt. Het is alleen makkelijker zo.
Mijn tweede ‘straight edge off’ zijn is nog bezig. Het vegetarisme. Ook daarin kende ik fanatieke periodes. Al kan/kon ik mijn brein minder overtuigen dat ik echt beter handelde. Dat kipfiletje ligt nog steeds in de winkel, mijn rode bloedcellen moeten nog steeds werken. Het was eerder een roep naar de manier waarop de hele vleesindustrie werkt. De omstandigheden, de manipulatie, de overvloed.
Momenteel ben ik een een semi-vegetariër of anders gezegd geen echte vleeseter. Weet je, dat vind ik nu echt ideaal. Het past bij mij. Gemakkelijk in alle omstandigheden, bij elk gezelschap, behalve bij de twee uitersten. Daar zorgt het dan voor hevge discussies, ook wel mijn ding.
Na de loss en the minus straight edging ben ik nog steeds all the way straight edge als het over drugs gaat. Die ene joint op het strand in Oostende toen in het zesde middelbaar was echt niet lekker en bracht me letterlijk aan het wankelen. Geen spijt, nee hoor, enkel weet ik nu wat het is. Niet hét voor mij. Ook weer dat logische denken, af en toe heeft een mens zo’n buien, heeft het gehaald. De reële gevaren zijn voor mij te groot om een druggebruiker te worden. Trouwens, nu al vragen ze op feestjes wanneer ik compleet nuchter ben of ik iets heb gepakt. Het lijkt wel een ingebouwd voordelig kantje van mezelf: het kost me niks en toch resultaat!
Straight edging, ik had zo mijn periodes. Ben ervan overtuigd dat ik er nog wel zo’n zal hebben, op andere gebieden, maar even radicaal, beredeneerd en typisch ik. Voila, ik begin weeral te lachen :-)

July

Vivaldi's interim

Momenteel werk ik als jobstudente bij Vivaldi’s op ’t Zuid. Ik ben ervan overtuigd dat deze job het grootste ‘vakantiegevoelgehalte’ heeft tegenover de andere: zicht op het Museum van Schone Kunsten, op den Hopper en op Tom Van Laere. Elke keer als ik hem zie denk ik, die moet toch ook al dat familiaal gevoel ervaren, zo van: ah daar is ons Julieke weer, rise and shine, druk aan het wezen en vooral aan het roepen in die telefoon… Ik denk alvast: ah daar is ons Tommeke weer, met een stoel in zijn hand, lachend naar al dat schoon volk, genietend van een zalige zomerdag. Ik wuif dan ook enthousiast vanachter mijn bureau en steek het steevast op die uithangbordjes, die de hele ramen bedekken, dat hij me niet kan zien.
Tegenwoordig regent het aanvragen naar administratief bediendes of, iets geleerder uitgedrukt, assistent managers. Kort gezegd, bedrijven zoeken tegenwoordig secretaresses. Maar ook onze klanten (werkzoekenden) solliciteren gretig voor deze functie. Ik dacht dan ook op mijn eerste werkdag dat dit interimkantoor een tamme bedoening was. Na een aantal uren op kantoor was ik voor de zoveelste keer content dat ik tegenwoordig de dingen eerst even voor mezelf houd.
Ik ben er van overtuigd dat deze job het grootste sociaal engagement bij mij heeft opgeroepen tegenover mijn vorige ervaringen op de arbeidsmarkt. Telefoon na telefoon werd ik woester op onze gebrekkige talenkennis, op ons gebrek aan computervaardigheden. Vooral dat eerste ergert me mateloos. Vacatures worden niet gevuld, mensen worden gedemotiveerd… ik werd er echt triest van. Ik ben er meer en meer van overtuigd dat onze schoolse aanpak zichzelf de das om doet. Men gaat echt geen tweetalig persoon worden door enkele verouderde teksten te lezen van Bob et Bobette of door een city trip naar Parijs te maken. Er is een heuse kentering nodig om dit actueel probleem op te lossen. Onze ‘verengelsing’ werkt daarenboven als katalysator. Televisie, internet en de mediatisering van het Amerikaanse wereldbeeld dragen er toe bij dat het Engels in plaats van het Frans als tweede taal wordt beschouwd. Waar blijft onze waardigheid als tweetalig land, als uitblinker op wereldvlak omwille van haar flexibile arbeidskrachten door onder meer uit te blinken op et vlak van talen?
Enkele maanden geleden las ik in De Morgen dat in het Franse landsgedeelte een basisschool haar leerlingen in het Nederlands onderwees. Daarin ligt het succes voor een tweetalige maatschappij. Omdat kinderen juist in verschillende omgevingen vertoeven, thuis en op school bijvoorbeeld, is het mogelijk verschillende codes zonder probleem toe te passen. In elke omgeving gelden er verschillende regels. Juist omdat er twee van elkaar geïsoleerde werelden worden gecreëerd is de kans op slagen zeer reëel. De overdragers, ouders en leerkrachten, zien de kinderen normaal slechts in een enkele omgeving. Daarenboven zijn ze in staat om zich, naar gelang de situatie, aan de andere codes aan te passen. Het kind zal dus geen last ondervinden bij eventuele ‘dubbelgangers’.
Ook onze angst voor iedereen die als allochtoon doorgaat viel me enorm op. Iets dat ik stiekem al wist maar liever verijdelde. Als je natuurlijk met de neus op de realiteit wordt gedrukt, stopt de verijdeling en komt er verbitterdheid in de plaats. Hoe komt het toch dat grote bedrijven die zich vaak profileren als multicultureel (en in hun ogen dat meestal ook zijn) toch zo argwanend blijven tegenover allochtone werkkrachten. Tewijl ik net ontdekte dat het merendeel van de allochtonen harder wilt werken dan de doorsnee Belg die zich komt aanmelden. Zij doen juist wel de moeite extra opleidingen te volgen Ik wil hier zeker niet mee beweren dat Belgen dit niet doen, ik heb ook genoeg ijverige dames over de vloer gekregen die een extra cursus hebben gevolgd bij de VDAB.
Misschien is het nog niet zo slecht om sollicitatiemails anoniem en dus enkel aan de hand van kwaliteiten en evaringen, objectieve gegevens zeg maar, te schrijven. Bedrijven zullen waarschijnlijker hogere eisen stellen maar zullen uiteindelijk toch hun vacatures ingevuld willen zien. Ik schat dat er enkele maanden crisis zal heersen maar dat dan de grootste storm wel zal zijn geluwd.
Soit, ik ga me ook morgen helemaal smijten en proberen zoveel mogelijk objectief geschikte kandidaten aan het werk te helpen.
Boeiende vakantiejob, heeft het een ander opgehelderd. Heeft me weeral zin gegeven in actie. Al goed, wat moet een mens ook weeral doen tijdens een zomervakantie ;-)

Groet!

July

met veel moeite foto