Beetje verward, net Koppen op tv gezien. Ik nam er meteen mijn codex bij. Perplex moest ik vaststellen dat Wim de Vilder gelijk had. Wanneer een verdachte wordt vrijgesproken en achteraf toch bekend, kan ons Belgisch rechtssysteem inderdaad geen rechtvaardiging bieden. Natuurlijk is dit vanuit menselijk oogpunt meer dan begrijpelijk. Maar toch, dient het niet zoals elk mensenrecht gerelativeerd te worden? Geen enkel mensenrecht is absoluut, ik hoor het professor Velaers nog verkondigen. Men dient steeds een afweging te maken tussen de in het geding zijnde belangen. De waarden die momenteel door onze pluriforme maatschappij het hoogst in het vaandel worden gedragen, dienen het te halen. Dát is de regel die men moet hanteren bij álle mensenrechten. Geen verabsolutering en archaïsche toestanden. Met respect voor ieder individu, zonder het verleden te verdringen. Uiteraard dient in dubio pro reo door te wegen.
Biedt Europa ons misschien de oplossing? De derde pijler, politiële en justitiële samenwerking, kan Europa misschien eenduidig rechtvaardiger maken. Ze kan dan terug haar status als voorvechter van de mensenrechten verdedigen. Australië is ons momenteel voor. De omgekeerde wereld.
In Groot Brittanië heeft Anne, moeder van Julie zich meer dan zestien in de strijd tegen de 800 jaar oude wet geworpen. Haar dochter werd gewurgd en onder het bad verstopt door Dunlop. Hij werd onschulidg bevonden, tot tweemaal toe. Achteraf heeft een undercoveragent zijn bekentenis op tape kunnen vatten. Voor Anne was dit het begin van een weerzinwekkende strijd voor gerechtigheid. Moederliefde. Een manier om ‘rust’ te vinden, om de moord degelijk te kunnen verwerken, om zichzelf niets te kunnen verwijten. Omdat Julie hun alles was. Het leverde Anne en haar man dubbele vervolgingsvreugde op.
Mensen maken het recht. Laat het recht er dan ook voor de mensen zijn.
July.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten