Autonomie

Ik zou graag willen geloven dat ieder mens vrij is. Dat ieder voor zich kan kiezen en kan gaan voor deze (weloverdachte) keuze. Net zoals ik wil geloven dat wij samen kunnen zorgen voor meer gelijkheid en solidariteit in de wereld tout court. Maar ik heb vaak moeite dit geloof van onafhankelijkheid vast te houden. Het determinisme en de sociale omgeving nemen als het ware je volledige autonomie af. Ik word, als individu door mijn omgeving gestuurd. Niet dat deze sturing niet aanleunt bij hoe ik mezelf zie evolueren, al worden bepaalde accenten overbelicht en anderen verlaten. Het is best moeilijk om telkens als de rest je leidt, op de rem te gaan staan. Misschien wordt mijn vrijheid beperkt door mijn angst om “niet geliefd meer te zijn” door de mensen waarvoor ik enorm veel respect heb? Al is geliefd zijn een te zwaarwichtig woord voor wat ik eigenlijk wil aangeven. Ik kan niet ontkennen dat mensen die je eigenlijk wel aardig vindt en bewondert om hoe ze zijn, liever niet tegen de schenen stampt. Al is een eigen overtuiging en persoonlijkheid belangrijker en moet ze daarboven kunnen staan. Dat is ook zo. Maar ook al blijkt zelfs in wezen de ideologie dezelfde, strategieën zijn vak verschillend.
Ik heb een hekel aan populisme maar wil tegelijk mobiliseren. De verleiding is vaak groot te verglijden. Een kleine duw kan dan de druppel zijn… al wil en ga ik me daar stevig tegen verzetten. Hopen dat de verontwaardiging en afkeer niet het gevolg zal worden. Het is moeilijk om als niet populist daadwerkelijk een kentering te verwezenlijken. Een paradox die jammer genoeg niet door een tegenparadox kan worden weggeholpen?
De huidige particratie waarin het volk te weinig wordt gemobiliseerd lijkt me hier een grote oorzaak van. Postjes en connecties wegen vaak te zwaar door, om niet te zeggen alleen. Wie gaat volkomen ethisch het roer durven omgooien, is het überhaupt mogelijk om met zulk een methode er te geraken? De jeugd, de jongeren, de toekomst van morgen, de revolutionairen worden vaak verscheurd tussen autonoom engagement enerzijds en steun en toegang tot ‘de politieke grote mensen wereld’ anderzijds. Misschien moeten we ons afvragen of zulke dubbelmandaten wel wenselijk zijn. Is het gezond om ingrediënten van een jongerendenktank te vermengen met de daaruit voortvloeiende partij? De geloofwaardigheid daalt in ieder geval bij de achterban. Maar als je als jongere hoopt te geloven dat jij daadwerkelijk de partijlijnen zal kunnen aanpassen, dat je de wereld ‘beter’ gaat maken, wat doe je dan het best? Stoppen me megalomane gedachten te hebben of doorgaan? Ik kies momenteel voor het tweede, al wringt het schoentje af en toe en hoop ik elke ochtend op te staan met een gerust geweten. Als dat niet meer is, stop ik ermee. Ik wil geen tegengestelde worden van wat ik claim als een van de hoogste waarde in een mens. Ik haat de zelfverloochening en blijf voorvechtster van een zuivere maatschappij.

July.

Kodac

Ik die een bloedhekel heb aan vliegen, bijgevolg ook steeds de handleiding nauwkeurig nalees en check of er wel een reddingsvest onder mijn stoel ligt, ben vrijwillig naar Zaventem gereden deze ochtend. Het zag er naar uit dat het zeer vroeg zou worden, maar op ’t nippertje zijn deze helse plannen gewijzigd. Bijgevolg hebben we een van de grootste Airbussen, of was het een Boeing, vanuit de auto zien voorbijvliegen. (of kwam het door mijn afspreektalent?)
Grappig hoeveel mensen ’s ochtends vroeg aan de landingsbaan gefascineerd met hun telelens de lucht en al haar toebehoren zitten te bewonderen.
Een van de vele toeschouwers was een opa en een kleinzoon. Echt een schattig jongetje, krullend haar en oh zo in de wolken van wat hij allemaal boven zijn kleine kopje zag voorbijvliegen! “Kijk opa, kijk.” Het ukje ziet zijn toekomst voorbijvliegen en zwaait ernaar. Geweldig.
Ward heeft me, zoals een toekomstig piloot betaamt, wijselijk het verschil uitgelegd tussen een Airbus en een Boeing. Een Boeing heeft een veel scherpere neus dan een Airbus. De tornado’s en de vlaggetjes toonde hij me ook altijd, op foto. (ik zag ze nooit toen ze voorbijvlogen)
Vliegtuigen spotten vind ik eigenlijk nog wel fijn. July de fotografe met de veel te professionele kodac rond de hals in ’t gras naast de ladingsbaan, het had wel iets. Stel als het me zou lukken om journaliste te worden en stel dat ik ook nog eigen beelden zou kunnen maken, dan zou ik zo tevreden zijn over wat ik allemaal kan, later als ik groot ben. Ik droomde even weg zoals dat jongetje voor mij op de schouders van zijn opa.


July.

PRAHA of hoe de ene kaart de andere niet is

Ik moet opletten dat deze blog niet gaat verglijden naar die typische blogpraatjes. Je kent dat wel, elk detail uit je leven vertellen aan heel cyberspace en dan vrienden tegen komen en eigenlijk niks niet meer te vertellen hebben, alles is toch al uitgeschreven. Of toch tenminste de spannende vakantiekiekjes zijn in geuren en kleuren (en foto’s) in barokke stijl neergepend. Ik moet bekennen, momenteel schrijf ik nog veel te graag op mijn blogje. Ik ga me dan waarschijnlijk in deze beginperiode vergrijpen aan een overflow van bloginformatie. Binnen afzienbare periode zal ik me er dan over beklagen dat ik al die spannende details al heb verteld en dat ik ook dat genante trekje heb ontbloot… maar dat is dus voor later. Ik begin met mijn eerste buitenlands vakantiebericht.
Bestemming: Praag
Reisgezel: DRM (Daniel Robert Mayerson, 19, mannelijk, OCD- binnenpretje)
Weer: regenachtig
Meegenomen kledij: shorten, teva’s en KW.
Conclusie: lichte permanente staat van onderkoeling en zeer tevreden dat de Praagse cafés niet al te duur zijn
Vervoer: Eurolines
Vertrek- en aankomsttijden: 06h30 Praag (zondag) aankomst en 13h00 (woensdag) aankomst Antwerpen (22h00 dinsdagavond vertrekken) Realiteit: drie kwartier te vroeg in Praag en drie kwartier te laat in Antwerpen (was het maar andersom)
Gevolg van deze realiteit: de eerste dag om half negen gaan slapen. Vrij gênant maar hoogstnoodzakelijk na een busrit en een dag die om kwart voor zes start en eindigt in een parcours van minimum tweeënveertig kilometer.
Nog “te weten weetjes”: twee fototoestellen mee, in totaal twaalf foto’s getrokken met Daniels apparaat (waarvan acht de laatste dag en zeven daarvan onder druk van mezelf) en twee met de mijne (Daniel slapende in de terugreis: gecensureerd)

Ik zou kunnen beginnen om onze drie volle dagen (zeker de eerste die nogal nachtelijk begon) uitgebreid uit de doeken te doen. Een mogelijkheid zou dan kunnen zijn dat het toerisme in Praag aanzienlijk zal slinken tengevolge van een ondervertegenwoordiging van het Belgisch toeristisch potentieel (omdat alles al is verteld uiteraard). Dit zou tot een werkloosheidstekort in de toeristische sector kunnen leiden, tot het verval van de Tsjechische worsten, een mogelijke devaluatie van de Tsjechische Kroon en misschien wel tot een of andere crisis die ik om halfeen ’s nachts niet meteen kan duiden. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel zegt me Praag hiervan te weerhouden. Ik ga het dan ook houden bij de (enkele) headlines van deze citytrip.

Vrouwen kunnen naar het schijnt geen kaart lezen. Wel ik heb ontdek dat dit cliché slechts geldt bij enkele kaarten waaronder die van de reisuitgave Capitool. Het kaartje dat we van onze vriendelijke herbergiers kregen was daarentegen zeer duidelijk! De eerste dag waagde ik me nog aan de Capitoolversie. Het gevolg was een twee uur durend ommetje. Toen ik in de verte opnieuw het Nationaal Museum op het Wenecslausplein zag, hoopte ik dat ik Daniel met een of ander trucje kon weerhouden om zijn hoofd niet om te draaien. Helaas. Ook de verdachte tuinen waar we eigenlijk naar op weg waren hebben we nooit gezien. Wel een heleboel andere dingen die we (al een geluk en hoe kan het ook anders op onze eerste dag in Praag) nog niet gezien hadden.

Vrouwen zijn punctueel, maar sommige mannen blijkbaar nog meer. OCD Daniel? “Nee July gewoon de gouden Drievuldigheid: gsm, sleutels en portefeuille.” Grappig hoe ik hem, slecht als ik ben, plots kon doen panikeren vijftig meter nadat hij nog zijn pavloviaanse controle had gedaan.

Mozart en Dvorak (met~ op de r) hadden beide een woonst in Praag. Mozart werd maar iets in de dertig en Dvorak (met ~ op de r) enkele jaren later iets in de zestig.

Absint is populair in Praag. Daniel dronk het toch verdacht traag op en begon telkens over 'vuur inademen'. De volgende ochtend had hij plots last van steken… Praag is wel duur als het op Absint aankomt. Althans als je in het winkeltje naast de U Fleku (Praagse brouwerij) je 4 centilitertje koopt, zoals wij. Vanaf toen (eind eerste dag) rekende we telkens om naar een flesjes absint. Zo ontdekten we dat Tsjechisch uit eten (knoedels en varkensvlees) met fooi goedkoper is. Dat een bezoek aan de synagogen duurder was (jammer genoeg) en dat je er veel Pilsners en ontelbaar veel koffiekoeken van kan kopen. We hebben ons dik in ’t zak laten zetten.
Tsjechië is een plek waar de mensen niet vanuit de hoogte doen. Waar de sfeer op straat (tussen de worstkraampjes door) gemoedelijk is en waar het leven voor een Belg goedkoper is. Niet fancy wel cultureel en politiek beladen. Het aantal vermeldingen naar dé grondleggers van Praag wordt dan ook voldoende herhaald.
Het nationalisme heeft Tsjechië cultureel geboosted: Statentheater, Theater Museum, Nationaal Museum en de nodige boegbeelden die overliepen van lovende commentaar over Praag (dankjewel Mozart) Het Nationaal Museum is wel erg consequent. Zo vertikt het vertalingen aan te brengen. En geloof me, die duizenden steentjes en miljoenen botjes kunnen een vertaling en een woordje uitleg gebruiken.
De Tsjechische president verzet zich tegen het onveiligheidsgevoel en zetelt in het hartje van de meest toeristische kant van Praag. De wacht aan de Praagse burcht en de astronomische klok zijn echte afknappers. Daniel houdt van Slavische meisjes (maar nog meer van zijn Babs) en July houdt niet zo van Slavische jongens.

Oh ja, vrouwelijke intuïtie in een vreemde stad komt op de derde dag, de mannelijke blijft uit.

July.

Onomatopee

Onomatopee: het gestructureerd chaotisch zoeken naar het 'zijn' van de taal. Taal als communicatieverstoorder of verlichter? Een vijfkoppig gezelschap mét ballen aan hun lijf en politiek engagement.
"De spontane beweging is weg uit de neoliberale omgeving die de maatschappij
op dit moment (nou éénmaal) is geworden."

Achteraf nagenieten met een Jupiler op de trappen van het KMSK. Kijkend in de spiegel die de pracht van een zomerse donderdagavond poogt weer te geven. Zomerse avonden als deze zijn schaars en waardevol. Koesteren maar.

July.

ps:voor meer, lees binnenkort Medusa

De eerste rode actie en de eerste rode loper

Het nieuwe schooljaar lijkt me gunstig te stemmen. Niet alleen begin ik pas op het einde van deze heuglijke maand, ons socialistisch vuur werd van de eerste schooldag terug de vrije loop gelaten. Mijn allereerste actie als actief animolid op drie september. Onmiddellijk eentje met een jeugdig publiek als een reactie op de gemakzuchtige uitspraak van CD&V’ster Mieke Van Hecke. Of de vrouw die het onderwijsklimaat graag in vooroordelende sferen houdt. Nee bedankt. Samen met een prachtige poster en een hoop flyers protesteerden we aan Sint- Norbertus (Antwerpen) tegen het watervalsysteem. (voor alle duidelijkheid: we kozen een school die juist niét meedoet aan het cliché van VH) Omdat TSO en BSO niet minderwaardig maar anders zijn, omdat categoriseren afgrijselijk dom is en omdat Animo daar niet van houdt. Mission completed en zin naar meer van dat!
Later deze week. De rode loper onder mijn nieuwe rode (al vindt Tina ze vrij roze) laarsjes. Ik waande me even in Cannes toen ik omringd werd door een horde camera’s. Hier en daar doken er ook bekende gezichten op de opening van het Filmfestival van Oostende. “Control” was in ieder geval de moeite waard. Met een meer dan beklijvend verhaal, een grellige herkenbaarheid en knap zwart-wit beeldmateriaal werd ik meegezogen in de wereld van Ian Curtis(zie foto). Anton Corbijn heeft Joy Division waardig laten herleven en de tweestrijd met de glammer, de hartstocht en de beperkingen geraffineerd weergegeven. De trots leek nederig het hoofd te buigen voor de liefde. He’s lost control in this stupid life where people don’t see to understand that feelings aren’t what you always wish for, but do are unignorable.

July.

Rode Kruis: zomerkampen

Net terug van een onvergetelijke week Oostende 11. Voor de tweede keer op rij heb ik me een week als “leidster July” (simpelweg leidster want de naam bleef voor onduidelijkheden zorgen) gewaand. Het weer was subliem, de kinderen waren geweldig en vaak zeer vertederend en de sfeer binnen de moniploeg was af! Ik stond dit jaar voor de ‘zware taak’ om groep 4, de oudste kinderen (tussen 11-13 jaar) een week te amuseren. Vorig jaar had ik groep 1 (de allerjongsten, tussen 6-7 jaar) onder mijn hoede. Ik geef toe, ik begon dit avontuur met de poepers. Mensen die me kennen weten dat mijn fysieke gestalte niet in staat is om te concurreren met beren van venten en meisjes. Groep 1 kon ik net aan… dus ik dacht, July die gaan je daar stuk voor stuk afdrogen. Niet het minste daarvan is uitgekomen. Ik kon ze waarachtig genoeg perfect aan. Al was het op een andere manier. July was de grappige en de zachtste van de vier leiders. Sofie was de rechtvaardige maar strengere tante, Arne de wazige nar en Ine de liefste van ons allen. Kortom we waren een complementair team. Zelden had ik behoefte aan een time out, op die enkele keer in het park van Oostende na (maar wie ook niet?)
Deze week aan zee zal ik, net zoals vorig jaar, blijven herinneren en er met trots en plezier over vertellen. Vrijwilligers zijn nog steeds een schaarste. Thans deze kinderen zijn het waard. Een week aan zee, ravotten en hun hart uitstorten een knuffel en een kampvuur. Voor hen een betekent het een week vakantie, alle sleur en zorgen loslaten. Een week verdiend kind zijn. Als moni ervaar je- al is het soms enorm zwaar, fysiek en mentaal- een enorme voldoening. Met een krop in de keel en een machteloos gevoel stuur je hen dan ook op het eind van de week terug naar huis… maar toch, deze week was voor hen en voor mezelf de moeite waard. Geen lange termijn effecten maar hopelijk wel mooie herinneringen en een opwaardering van hun eigen ikje. Want deze kinderen zijn echt wel de moeite waard. Ook ikzelf zal het kamp enorm missen. Een aantal gelijke zielen vinden is enorm veel waard. Om halfvier ’s nachts op ’t strand met le, sorry Arne la, guitar je uitleven. Stickeren, watergevechten, sociaal ethische discussies, pappenheimeren en zoveel meer… ik heb er van genoten en kijk uit naar de geweldige naweeën. De ellenlange mails, de terugkomdag en het langverwachte cd-rommetje met dé vakantiekiekjes. (July samen met Amel zeeziek op de zeilboot, met Ine verkleed als Nedznick, bevallende van Nicnacjes… )