“Ik ben socialist en houd mijn mond niet”
Pain perdu/gewonnen brood is als een reeks kortfilmpjes over engagement van vroeger en nu, over gevoeligheden van vroeger en nu en over de onsterfelijke menselijke confrontaties met steeds weer tegengestelden en ook gelijken, in welke vorm dan ook. Soms als een duik in een individu’s leven, soms als een grotere entiteit vertolkt in een massabeweging op de planken.
Talrijke jonge performers vulden het podium met beeld, geluid en elk met een persoonlijke touche. Buikdansen op de Brabançonne, zang door een voluptueuze dame op een iets minder statig tafeltje, doordacht peutergebrabbel in een winkelkarretje en nog meer van dat. Een mikmak van gevoelens, ideeën en boodschappen die hunkerden naar verontwaardiging. Een politiek pleidooi voor “la revolutione”, voor het behoud van onze burgerlijke en politieke rechten en de aankondiging voor een nieuwe tijd die tromroffelend haar intrede doet.
Theater pur sang was deze voorstelling zeker niet en had het ook niet kunnen zijn. Haar boodschap zou op zijn minst anders moeten worden verpakt, en het effect had een aanslag op de jeugdige ideeën betekend. Het stuk ontbrak hierdoor een zeker diepgang, de beklijving moest plaatsruimen voor de piano, danspasjes en eierschalen. De traditionele rode doeken tragediaanse garde, waaronder ik mezelf reken, had even nodig om de voorstelling echt te ervaren, al vraagt ze op zich wel minder overgave en kwam me dat op een vrijdagavond als deze best wel goed uit. Al moet ik bekennen dat er filosofische zinspelingen meermaals de revue passeerden, zei het luchtig verpakt.
Pain perdu/ gewonnen brood met haar tweetalige cast is als een open einde die haar slot vindt en toch weer niet in de huidige maatschappij.
July x.
