Insomnia

Je kent dat wel, zo van die nachten dat je maar geen rust vindt in je eigen lijf en bed. Mijn gedachten blijven enerzijds op volle toeren draaien en anderzijds begeven ze het. Ik wil nog van alles doen maar weet dat elke poging tot een opdoffer zal uitdraaien. Zo lonkt dat dikke boek van Aristoteles naar mij en ook beneden puilt het uit van aan te raden boeken. En eigenlijk wil ik nog een artikel lezen en een sudoku oplossen of nog wat werken aan enkele teksten? Mijn nachtelijk falen zal dan voor de nodige frustratie en opwindendheid zorgen waardoor ik pas echt uitgeput ben rond een uur of vijf om dan te beseffen dat ik slechts twee uur kan slapen. Op dat moment ontstaat er dan een soort weemoed naar al de gemiste dromen, beseffende dat deze heimwee mijn kostbare dromentijd wederom reduceert tot een penibel laag niveau. En dromen zijn net zo essentieel, zoals u heus wel weet.
Dus ja, wat doet een mens dan? Men neme een laptop en beginnen schrijfsels te typen vanuit het bed der niet te bereiken dromen.
Te denken dat de nacht voor vele mensen hét moment bij uitstek is om verlichtende ideeën te ontdekken en vlijmscherpe gedachtelijnen uit te werken. Op dit moment vervloek ik deze nacht, die thans alles heeft om geslaagd te zijn. Regen, een windvlaagje die je net geen onrust geeft en duisternis die een waas over je ogen legt.(normaal gezien dan toch) Vannacht irriteert de regen me en is de wind veel te stil. Ik ben klaarwakker maar niet productief. Correctie, ik heb net een mug doodgeslagen en daar ben ik fier op. De vapona ligt nog op mijn kot .
Ik ben blij dat deze blog mijn non-productiviteit wat kan reduceren en dat ik deze lente me dan toch een laptop heb aangeschaft. Zo kunnen hopelijk enkele lotgenoten steun vinden (we kunnen een helpgroepje opstarten? Mét lidkaarten uiteraard) en is mijn schrijfpositie iets pikanter als overdag, wat ik dan weer es iets anders vind. Hoeveel mensen zouden vannacht wakker liggen? Hoeveel mensen zou ik eigenlijk nu kunnen opbellen en geruststellen dat ze niet alleen zijn deze nacht? Gewoon even bellen.Misschien wel eng voor diegene aan de andere kant van de lijn. Niet uitproberen.
Soit, ik ga me nog wat opboeien en de aloude ‘inslaapvaltrucs’ uitproberen. Tel tot honderd, aanschouw je lichaam van kleinste teen tot je langste hoofdhaar, stel je een wit blad voor, denk aan ‘niks’ (hoe doe je dat nu ook weeral?) Ik ga mijn slaapbest doen. Morgen is werkendag, ook na een zondag die op een woensdag valt. Wat een verwarde nacht.

Een poging tot slapen groet,

July.

Maybe tot be continued

Ja verliefd zijn da is uw leven he.
Een teken van blijdschap, van van… da kan ik na ni definiëren.

As ge moest kunnen goan gelak vruger, dan vonik het heel magnifiek.
Heel content. Want ik zeg alted zo, we zouden nog es moeten terugkomen (lach)

Citaten van ouderlingen. Citaten die, mij althans, deden glimlachen.

July.

Het begin van alles

Politiek is niet altijd logisch maar wel steeds psychologisch. Hoe betrokken voelt Jan met de Pet zich bij dé politiek? Hoe kunnen we hem meer betrekken en wijzen op zijn verantwoordelijkheid en dus stemgewicht? It is the duty for all citizans, indeed. Politieke abstractie is niet aantrekkelijk. Klare betrouwbare taal, herkenbaarheid, betrokkenheid wél. Bottom up structuur werkt interesse in de hand. Engagement begint in uw straat, de Wetstraat is enkel de eindhalte. Waar een repetitiekot of een eenrichtingsstraat komt ís relevant. Laat hen ook weten dat dat de basis van onze ‘allerpolitiekachtigste maatschappij’ is. Hoe banaal dit ook mag klinken. Het begin blijft het alles, van daar af iedereen mee. Van daar af een vertrouwensband creëren, van daar af de politieke pioniers verkennen.
Door boven de mensen uit te praten- vaak ook mooi verpakte gebakken lucht- haakt de burger af. Terwijl het net noodzakelijk is om juist hun aandacht te trekken en mening te weten. Zo leren ze de ware partijen kennen en kunnen ze door de al te simplistische clichés van het VB doorprikken, zonder extra moeite. Zo wordt de politiek terug een weerspiegeling dan de bevolking. Het is de taak van de politici om een evenwicht tussen hapklare retoriek en zinnigheid te vinden. Gelijk krijgen is zeker niet belangijker dan gelijk hebben, maar gelijk krijgen biedt de enige kans tot verandering. Laat ze samenvallen, zonder verloochening.

TAZ# 2007:Cultuur met dialectische klanken

Maandagavond, dertig juli. De trein nadert het perron van Oostende. Voor het imposante gebouw van de NMBS staat Café Koer, feesttent van dienst. Waar je ook komt dezer dagen, de geel- zwarte plakkaten zal je niet kunnen ontlopen. Oostende stad en theater aan zee. Twee weken schuimende woorden in ieders oren.
De zon verwarmt de dijk en houdt de terrassen dik bezaaid. We wandelen richting ’t Zeezotje, jeugdig terras met zicht op een druk bezocht pleintje en op zee. We hebben geluk, buiten is er nog plek, een welkomstgeschenk. Rondom ons lijkt iedereen, bekleedt met een vale glans van vakantiegevoel, druk in de weer. Her en der duikt er een BV op. Een zomers slaatje om erin te komen en Bonanza toch niet te zwaar te lijf gaan. Ondertussen Stijn Meurissen gespot.
Eenvoud siert de mens. Eenvoud zorgt ervoor dat de geest niet te snel afwijkt van de essentie. Eenvoudig is ook de set van Bonanza. Een hangende maquette, vijf televisieschermen en enkele spots vullen het podium. Het leven van zeven einzelgängers. De absurditeit van het eenzame bestaan. De schreeuw naar macht. De gulzigheid leidt tot verval. Een documentaire die tot nadenken zet. Gelach en gepeins.
Luc Devos sluit deze avond af in Cafe Koer. Geen bisnummer. Het publiek schreeuwde thans naar zijn (toen althans) overgeprezen stem.
Dinsdagochtend. Ontbijt op de dijk: koffie in de ene hand, boterkoek in de andere. (Ik vraag me trouwens nog steeds af wat het verschil tussen croissant en boterkoek is, op de vorm na.) Kampus Kwadraat stond ons reeds toe te zingen in Fort Napoleon -we hadden misschien toch best een tram vroeger genomen, of niet vertrouwd op mijn oriëntatiegevoel. Oostendse folk gebracht door de jonge garde. Tussendoor een brokje humor en achteraf trotse ouders en vrienden. We zullen er nog van horen. Niet beklijvend, wel entertainment.
Dinsdagmiddag, de veerpont brengt ons terug naar de stadskern. The place to be. Wat volgt is Vergeten vrouwen. De kwellingen van de vrouw? Mannen en opgelegde rolmodellen. Vlot geschreven maar geen aha erlebnis.
16h00: ijsjestijd met straattheater. De zon nog steeds het sleeptouw trekkend. Genietend van dat bolletje straciatelli die nergens zo goed smaakt als aan zee, zorgt een frêle jongeman voor jolijt op het Wapenplein. Kast’art. De klassieke trucjes tovert hij te voorschijn en vooral de jongsten onder ons (en ook de oudsten) staan hem vol bewondering aan te staren. Je kan hem steeds boeken voor feestjes, meldde hij nog snel op’t einde.
Dinsdagavond, déjà vu. Lena en Willem in de loods van de NMBS. Zowel zij als ik (en Gilda de Bal, dat blijft me bij)hebben elkaar in 2002 getroffen in dezelfde hoedanigheid maar op een andere locatie (toen nog in het oude Postgebouw). Ik herinnerde me nog enkele delen als was het gisteren. Ook nu vind ik het een schitterend stuk. Beide theatericonen hebben me niet in de steek gelaten op deze korte glimp van TAZ.
Dinsdagavond. Wim Opbrouck kondigt met plezier de afsluiter van deze avond aan. Monza. Halverwege het festival staan de twee pilaren van TAZ#2007 op Café Koer terecht content te wezen. Hier wordt cultuur voorgeschoteld op een bedje van zon, zee en zeemzoete woorden. De kloof tussen Kunst en Jan modaal wordt gedicht. De sfeer blijft hoogstaand maar wordt op tijd en stond doorprikt door de sappige dialectische klanken. Je moet best wel zoeken en openstaan voor vernieuwing, maar er zijn zeker pareltjes te ontdekken in deze massagebeurtenissen. Nieuw en jong talent krijgt dankzij deze festivals podium en publiek. De zomer als ontdekkingsreis.
Woensdagochtend, terug naar (de Zomer van) Antwerpen.
België, een culturele trekpleister voor jong en oud. TAZ, mission completed.

July.