Alle leerlingen zijn gelijk, maar sommigen....

De laatste maanden is er op politiek niveau heel wat te doen geweest rond ‘gelijkheid binnen het onderwijs’. Toch blijft het elitarisme de kop op steken dezer dagen. Mevrouw Decroo laat zich, weliswaar op gedistingeerde wijze, uit over de ‘vulgarisering’ van het (hoger) onderwijs. Waar halen slagerszonen het toch uit om aan de balie te komen pleiten? (Juristenkrant 30 januari 2008) Are animals are equal but some…
Het is algemeen geweten dat het onderwijs in Vlaanderen van topkwaliteit is. De cijfers van het PISA- onderzoek liegen er niet om. Tegelijk tonen ze de grote interne ongelijkheid binnen de schoollopers aan. Jongeren met een minder gegoede sociale achtergrond zijn hiervan blijvend slachtoffer. Onze minister van Onderwijs probeert deze ongelijkheden weg te werken door onder meer financiële belemmeringen op te heffen. Er bestaat immers geen enkele ethische verantwoording waarom sociale achtergrond iemands toekomst -mogelijkheden mag determineren.

Indien jongeren met minder kansen er dan toch in slagen om een universitair diploma te behalen, worden ze ook in hun professionele loopbaan geconfronteerd met hun achtergrond. Het is blijkbaar niet voldoende om op basis van een volwaardig diploma een beroep uit te oefenen. Afkomst bepaald mee de standing van het beroep, alzo mevrouw Decroo. Wat jammer toch dat haar métier zijn standing dreigt te verliezen. Konden we maar terugkeren naar de aristocratie, nietwaar Françoise.

Animo vindt deze uitspraken een brug te ver. De democratisering van het onderwijs is de motor tot een meer egalitaire samenleving waarin een ieder recht heeft tot volledige ontplooiing en ontwikkeling, waarin ook de economisch zwakkeren de mogelijkheid hebben om hogerop de ladder te klimmen. Indien er al een mentaliteitsverandering zou plaatsvinden, is deze hoegenaamd niet vulgariserend te noemen, eerder realistisch en verrijkend.

Natuurlijk voelt de bourgeoisie zich bedreigd en wensen ze liever terug te gaan in de tijd, maar aan zulk conservatisme doet animo niet mee. Bevrijd het volk, laat iedereen zelf de rede ontdekken. Hoera voor de Kantiaanse onderwijsrevolutie.
Ook binnen het secundair onderwijs begint men al heel vroeg met het classificeren van leerlingen. Animo vindt een algemene basisopleiding onontbeerlijk voor elke leerling. Ook al duurt het wat langer voor de één als de ander, wegoriënteren via een watervalsysteem is voor ons geen optie. Ook hier worden vandaag de dag voornamelijk de zwakste uit ons maatschappij getroffen. Dat leerlingen aan de andere kant van de taalgrens letterlijk fysiek gescheiden worden door een rode draad, als het kon zelfs door een muur, is er voor animo ver over. Dit is echt ontoelaatbaar. Niet alleen is dit in strijd met elke menselijke waardigheid, het bevestigt daarenboven de perverse gedachte dat er ‘klassen’ binnen jongeren bestaan. Animo rekent erop dat mevrouw Aréna als Franstalige minister van onderwijs hier streng tegen optreden. Zo niet belanden we terug in de middeleeuwen. Socialisme strijdt voor gelijke kansen, dat heeft het altijd al gedaan. Laat de verschillende gestreden schoolstrijden niet voor niets zijn geweest.

J.

Liège (en amoureux)

Wat voor iedereen-ook voor mij- als een lachwekkend tripje klonk, werd een afwisselend, grappig en lekker reisje overgoten door veel zoenen en lieve lachjes die schitterden in de zon.
Wanneer ik voordien amper Luik in kaart kon brengen, ik geef toe ik ben zeer slecht in kaartlezen, weet ik nu toch wel dat Luik groot(s) is. Een propere stad waaraan wordt gewerkt, vind dat ze een soort van positive living uitstraalt. Grappig dat er toch nog in alle hoekjes en gezellige binnensteegjes van de stad wordt verwezen naar hun legendarische poppetjes, de stichters van Luik: Tschantches (verbastering van François) en Agnes. Zo’n folklore-iconen doen me eerder denken aan een traditioneel volk. Niets is minder waar, behalve misschien op hun vijfjaarlijks festival begin augustus. Volgens Luikenaars staat heel Luik op zijn kop en stelen de poppetjes de show. Misschien dat ik deze zomer wel eens een kijkje ga nemen naar deze extase. Benieuwd hoe Tschantsches beweegt. In tegenstelling tot normale marionetten, bewegen zijn armen niet (er zijn geen touwtjes aan bevestigt) Volgens enkelen is het ultracomédique, volgens buitenstaanders een raar zicht. Genoeg over de poppen, er waren ook de Luikse bolletjes zonder selder maar wél met rozijnen, de Luikse wafel en de pecket. Luik heeft een groot aantal artistieke gebouwen te bieden en een prachtig station. Santiago Calatrava heeft er een architecturaal hoogstaand iets van gemaakt. Maar ook het huis van Curtius heeft iets veelzijdigs en moderns. Langst de waterkant warm rood en een leuke torenconstructie, langst de kant van het plein is het zeer modern. Allemaal nieuwe gebouwen, zoals ook Place Saint Lambert, waar ik graag in de zon een boekje over Luik zat te lezen.
Luik was gezellig. Kuieren, markten en uitslapen. Luik was verrassend en vernieuwend. Voor de eerste keer heb ik gecouchsurfed. Ondertussen heb ik al enkele mensen aangespoord om ook op deze manier te reizen en zelf mensen te ontvangen. Ik ben alvast enorme voorstander. Een wereldwijd netwerk van enthousiaste reizigers in alle soorten, formaten en leeftijden, sluiten zich aan bij CS. Je kan per regio zien welke mensen de mogelijkheid bieden om te blijven slapen of graag hun stad laten tonen. De manier waarop je met je reizigers omgaat bepaal je volledig zelf. Wil je liever met hen samen de avond doorbrengen, geef je hen gewoon een bed en ontbijt, geef je hen een eigen sleutel of niet… geweldig toch?! Sonja onze gastvrouw was alvast een warme spraakzame vrouw die zeer graag tijd in ons investeerde. Ook Jacqueline, een dame op leeftijd die overloopt van kennis en energie en alvast voor mij overkwam als een echte levensgenieter, heeft ons Luik op een authentieke wijze leren kennen. Al was het maar dat ze de dingen zo kleurrijk en enthousiast vertelde.
Al was ik van plan om veel te lezen in Luik en zeker drie musea te bezichtigen, ik vond het perfect zoals het was.
Wij kunnen de wereld aan, met Luik te beginnen.

July.

The rumours

17/01. Volop examenperiode maar, gepermitteerd een rustmoment toelaten. De première van ‘de geruchten’. Mijn favoriete theatergezelschap, olympique dramatique, waagt zich aan een clausiaans boek én een regisseur. De verwachtingen waren hoog, zo dacht ook heel de zaal, bekleed met bekende gezichten, er over. Het waren er elf om precies te zijn volgens Jill en mijn peilingen tijdens de pauze. Decleir en Claus als de kers op de rijke taart, beide omringd door (jonge) schone deernen, de sloebers.

Balkonzicht. Jammer though het had wel iets. Flits van een reeds bestoft ferrero rocher reclamespotje. Nu ik mijn lenzen in had kon ik al bij al goed zien, in tegenstelling tot mijn eerste operavoorstelling.

Alegem, René Catrijsse, deserteur uit een koloniale oorlog. Sinds zijn terugkomst is het dorp niet meer de veilige en serene thuishaven voor menig modale burger. Op café de typische onwetende haast homeopathische kwakzalverij van de buurtbewoners aangedikt met de nodige erotiek en seksualiteit. Driften en instincten overgoten met intriges en mysterie. Er werden sterke figuren neergepoot, op het irritante tikje van de plaatselijke dorpspastoor na, geen ergernis.
Het podium werd op originele wijze volledig benut. Een ongewoon spiegeleffect en de nodige hulpmiddelen om toch te weten wie allemaal een dubbele rol had, gaven direct een sfeer van professionaliteit. Eenvoudige middelen om complexiteit toe te lichten. Toch, ik had graag het boek op voorhand gelezen. Er blijft nog steeds één man een raadsel voor me.

Ik was meegesleept. Ik was verrast. Ik was tevreden en dit tijdens een periode van eentonigheid.
Olympique Dramatique, ik blijf fan.

J.