Ik blijf het vinden: Brussel is een zalige stad! Die brede lanen, die geweldige bordjes voor hopeloze toeristen (zoals ik), die culturele mengelmoes. Een bruisende stad met internationale allures. Ik ben alvast verkocht.
Dit keer was ik naar Brussel voor een avondje jazz met een tikkeltje Electro. Samen met Tina op weg naar Hotel Orts: art deco ingericht op de hoek van de Auguste Ortsstraat aan het Beursplein. De perfecte locatie voor de blauwgespikkelde drum uit te stallen. Tegenover het hotel bevindt zich restaurant La bourse. Daar zat Marcel Vanthilt op het terras te genieten van een zwoele zomeravond. Na ’t Zuid spot ik hem tegenwoordig ook aan La Bourse.
De band liet me af en toe aan Jef Neve denken. Toen ik hen vroeg (het was een domme vraag, excuses) of ze toevallig Jef Neve trio kenden spraken hun gezichten boekdelen. De zoveelste vergelijking, maar tegelijk een compliment. Dat trio heeft het toch maar gemaakt. Soit, veel zinnigere opmerkingen heb ik die avond niet kunnen geven. Ik ben namelijk niet zo “toonvast”, geniet gewoon van de muziek en ben snel opgezweept en feeëriek aan het meebewegen. Tina daarentegen ontwikkelt meer en meer die kritische zin. Leuk om mee weg te gaan. Opposites attract.
Het voordeel van op een hoek van een druk bewandelde straat in hartje Brussel te zitten is natuurlijk de sightseeing. Mannen met maatpak en helm op een brak koersfietsje. Verliefde koppels die even blijven stilstaan op deze hoek. Jeugdige Engelsmannen met pint en zak chips. Zo kwamen we onderweg een Engelsman met Bicky Burger in de hand tegen. Hij vroeg ons de weg. Ik vertelde hem dat we van Antwerpen zijn. Eigenlijk is hij ‘un painteur’ (schattig hoe hij moeite deed om Frans te spreken) en wil hij me ‘only the face, ‘cause you have beautiful eyes’ portretteren. Ik gaf hem mijn mailadres en zei dat ik er over ging nadenken. Geflatteerd wandelde ik verder naar het hoekje van de straat. Tot hiertoe nog geen mail (ik houd jullie op de hoogte).
Met een munttheeke en daarna een Kriekje zaten we te luisteren en te zien. Achter al die voorbijgangers schuilt een leven. Vanuit mijn stoel op de hoek van die straat in hartje Brussel vulde ik telkens die levens in. Met veel poespas en romantiek op het ritme van de muziek.
Ook aan tafel breidde het gezelschap uit. Geweldig vind ik dat. Onbekende gesprekken op een avond vol verrassingen. Het vakantiegevoel.
Brussel, ik zie u graag.
Dit keer was ik naar Brussel voor een avondje jazz met een tikkeltje Electro. Samen met Tina op weg naar Hotel Orts: art deco ingericht op de hoek van de Auguste Ortsstraat aan het Beursplein. De perfecte locatie voor de blauwgespikkelde drum uit te stallen. Tegenover het hotel bevindt zich restaurant La bourse. Daar zat Marcel Vanthilt op het terras te genieten van een zwoele zomeravond. Na ’t Zuid spot ik hem tegenwoordig ook aan La Bourse.
De band liet me af en toe aan Jef Neve denken. Toen ik hen vroeg (het was een domme vraag, excuses) of ze toevallig Jef Neve trio kenden spraken hun gezichten boekdelen. De zoveelste vergelijking, maar tegelijk een compliment. Dat trio heeft het toch maar gemaakt. Soit, veel zinnigere opmerkingen heb ik die avond niet kunnen geven. Ik ben namelijk niet zo “toonvast”, geniet gewoon van de muziek en ben snel opgezweept en feeëriek aan het meebewegen. Tina daarentegen ontwikkelt meer en meer die kritische zin. Leuk om mee weg te gaan. Opposites attract.
Het voordeel van op een hoek van een druk bewandelde straat in hartje Brussel te zitten is natuurlijk de sightseeing. Mannen met maatpak en helm op een brak koersfietsje. Verliefde koppels die even blijven stilstaan op deze hoek. Jeugdige Engelsmannen met pint en zak chips. Zo kwamen we onderweg een Engelsman met Bicky Burger in de hand tegen. Hij vroeg ons de weg. Ik vertelde hem dat we van Antwerpen zijn. Eigenlijk is hij ‘un painteur’ (schattig hoe hij moeite deed om Frans te spreken) en wil hij me ‘only the face, ‘cause you have beautiful eyes’ portretteren. Ik gaf hem mijn mailadres en zei dat ik er over ging nadenken. Geflatteerd wandelde ik verder naar het hoekje van de straat. Tot hiertoe nog geen mail (ik houd jullie op de hoogte).
Met een munttheeke en daarna een Kriekje zaten we te luisteren en te zien. Achter al die voorbijgangers schuilt een leven. Vanuit mijn stoel op de hoek van die straat in hartje Brussel vulde ik telkens die levens in. Met veel poespas en romantiek op het ritme van de muziek.
Ook aan tafel breidde het gezelschap uit. Geweldig vind ik dat. Onbekende gesprekken op een avond vol verrassingen. Het vakantiegevoel.
Brussel, ik zie u graag.
À bientôt,
July.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten